آپولو ۱۲ و سورویور ۳

عینک‌های قرمز / آبی‌تون رو بزنید و به سمت غربی "اقیانوس طوفان‌ها" روی سطح ماه نگاه کنید. این تصویر سه‌ بعدی، فضانورد آپولو ۱۲، پیت کنراد رو نشون میده که در نوامبر ۱۹۶۹ به فضاپیمای سورویور ۳ سر میزنه.

سورویور ۳ حدود ۲ و نیم سال قبل، در آوریل ۱۹۶۷ در دامنه داخلی یک دهانه کوچک فرود آمده بود. در افق و پشت دیواره دور دهانه، ماژول قمری آپولو ۱۲ به نام "اینتریپید" کمتر از ۲۰۰ متر دورتر فرود آمده بود، فاصله‌ای که به راحتی با راه رفتن روی ماه قابل پیمودن بود.

این تصویر سه‌ بعدی با دقت از دو عکس جداگانه (AS12-48-7133، AS12-48-7134) که روی سطح ماه گرفته شده بودن، ساخته شده. این عکس‌ها صحنه رو از دو زاویه کمی متفاوت نشون میدن، تقریباً به اندازه فاصله بین دو چشم انسان.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

IC348 و Barnard3

این منطقه‌ بزرگ و مه‌ آلود نزدیک به ستاره‌ درخشان اُمیکرون پرسئی، تصویری از تضادهای کیهانی را به نمایش می‌گذارد. در این تصویر تلسکوپی، مجموعه‌ای رنگارنگ از غبار، گاز و ستاره‌ها دیده می‌شود که حدود ۳ درجه از آسمان را در لبه‌ ابر مولکولی پرسئوس، در فاصله‌ای حدود ۱۰۰۰ سال نوری از ما، پوشش می‌دهد.

ستاره‌ اُمیکرون پرسئی که در هاله‌ای آبی‌ رنگ از غبار و نور منعکس‌ شده از ستارگان قرار گرفته، کمی به سمت چپ مرکز تصویر دیده می‌شود. درست زیر آن، خوشه‌ ستاره‌ای جوان IC348 قرار دارد که به‌ تازگی توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب مورد بررسی قرار گرفته است.

در قسمت بالای راست تصویر، ابر غبار تیره و میان ستاره‌ای Barnard3 به شکل سایه‌ای در برابر درخشش قرمز رنگ گاز هیدروژن دیده می‌شود. این غبارهای کیهانی معمولاً ستارگان تازه‌ متولد شده و اجرام ستاره‌ای جوان را از دید تلسکوپ‌های نوری پنهان می‌کنند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC1365 از نگاه تلسکوپ وب

کهکشان NGC 1365 تنها ۵۶ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد و در صورت فلکی جنوبی کوره (Fornax) قرار گرفته است. این کهکشان مارپیچی میله‌ای بزرگ حدود ۲۰۰ هزار سال نوری قطر دارد، یعنی دو برابر اندازه کهکشان راه شیری خودمان.

این تصویر واضح که توسط ابزار مادون قرمز میانی تلسکوپ فضایی جیمز وب گرفته شده، جزئیات خیره‌کننده‌ای از این کهکشان زیبا را در نور مادون قرمز نشان می‌دهد. میدان دید تلسکوپ وب حدود ۶۰ هزار سال نوری از NGC1365 را پوشش می‌دهد و هسته کهکشان و خوشه‌های ستاره‌ای تازه متولد شده را بررسی می‌کند.

شبکه پیچیده‌ای از رشته‌های غباری و حباب‌ها توسط ستاره‌های جوان در امتداد بازوهای مارپیچی که از میله مرکزی کهکشان بیرون می‌آیند، ایجاد شده است.

​​​​​​

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

NGC6888: سحابی هلال

سحابی هلال چطور به وجود آمده؟

این سحابی که شبیه یک پیله فضایی در حال شکل‌ گیریه، در مرکز عکس دیده میشه و توسط درخشان‌ترین ستاره‌ای که در مرکزشه ساخته شده.

یکی از فرضیه‌های اصلی میگه که سحابی هلال حدود ۲۵۰ هزار سال پیش شروع به شکل‌ گیری کرده. در آن زمان، ستاره بزرگ مرکزی به یک ستاره ولف-رایه (WR 136) تبدیل شده بود و لایه‌های بیرونی خودش رو با بادهای ستاره‌ای قوی از دست می‌داد، به طوری که هر ۱۰ هزار سال، جرمی معادل جرم خورشید ما رو به بیرون پرتاب می‌کرد.

این باد با گازهای اطراف که از یک مرحله قبلی باقی مونده بودن برخورد می‌کرد و اونا رو به یک سری پوسته‌های پیچیده فشرده می‌کرد و باعث درخشش‌شون می‌شد.

سحابی هلال که با نام NGC 6888 هم شناخته میشه، حدود ۴۷۰۰ سال نوری از ما فاصله داره و در صورت فلکی ماکیان قرار گرفته. احتمالاً ستاره WR 136 در یک میلیون سال آینده یک انفجار ابرنواختری رو تجربه خواهد کرد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دم‌های عجیب دنباله‌دار Tsuchinshan-Atlas

چی باعث ایجاد یه خط تیره عجیب در دم دنباله‌دار Tsuchinshan-Atlas شده؟ در بعضی از عکس‌هایی که از این دنباله‌دار روشن توی اواسط اکتبر گرفته شده، نه تنها دم بلند و ضد دم نازکش دیده میشه، بلکه یک ویژگی غیر منتظره هم دیده شده: یک خط تیره در دم بلندش. دلیل این خط تیره هنوز مشخص نیست و موضوع بحث‌های مختلفی هست.

دلایل احتمالی شامل یک توده گرد و غبار تیره، قرار گرفتن قسمت‌های مختلف دم روشن روی هم به شکلی غیر عادی، یا سایه‌ای از بخش متراکم‌تر کما روی ذرات کوچکتر گرد و غبار هستند. این خط در عکسی که ۱۴ اکتبر از تگزاس آمریکا گرفته شده، دیده میشه. دنباله‌دار Tsuchinshan-ATLAS حالا خیلی کم‌ نور شده و داره به سمت بیرون منظومه شمسی بر می‌گرده.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دره مارینریس: گرند کنیون مریخ

بزرگ‌ترین دره در منظومه شمسی روی سطح مریخ قرار دارد. این دره که به نام "والس مارینریس" شناخته می‌شود، بیش از ۳۰۰۰ کیلومتر طول دارد، عرض آن به ۶۰۰ کیلومتر می‌رسد و عمقش تا ۸ کیلومتر است. برای مقایسه، گرند کنیون زمین در آریزونای آمریکا ۸۰۰ کیلومتر طول، ۳۰ کیلومتر عرض و ۱.۸ کیلومتر عمق دارد.

منشأ دره مارینریس هنوز به‌طور دقیق مشخص نیست، اما یک فرضیه مهم این است که این دره میلیاردها سال پیش به‌ عنوان یک شکاف در سطح مریخ، زمانی که سیاره سرد می‌شد، شکل گرفته است. چندین فرآیند زمین‌ شناسی در این دره شناسایی شده‌اند.

تصویری که می‌بینید از کنار هم قرار دادن بیش از ۱۰۰ عکس از مریخ که توسط مدارگردهای وایکینگ در دهه ۱۹۷۰ گرفته شده‌اند، ساخته شده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

اعلام زمان پرتاب ششمین پرتاب موشک «استارشیپ»

شرکت «اسپیس‌ایکس» تاریخ ۱۸ نوامبر را برای پرتاب بعدی موشک بزرگ «استارشیپ» هدف قرار داده است.

اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، موشک بزرگ «استارشیپ»(Starship) شرکت «اسپیس‌ایکس»(SpaceX) در کمتر از دو هفته آینده برای ششمین بار پرواز خواهد کرد.

به نقل از اسپیس، شرکت متعلق به «ایلان ماسک» ششم نوامبر اعلام کرد که ۱۸ نوامبر را برای پرواز آزمایشی بعدی استارشیپ هدف قرار داده است تا آن را از پایگاه پرتاب «استاربیس»(Starbase) خود در جنوب تگزاس به پرواز درآورد.

اسپیس‌ایکس در به‌ روزرسانی ماموریت نوشت: پنجره پرتاب ۳۰ دقیقه‌ای در ساعت پنج بعد از ظهر به وقت منطقه زمانی شرقی باز خواهد شد.

استارشیپ ۱۲۲ متری، بزرگ‌ترین و قوی‌ترین موشک ساخته‌شده تا به امروز است. این موشک ساخته‌شده از فولاد ضد زنگ، از دو عنصر کاملا قابل استفاده مجدد تشکیل شده است؛ یک تقویت‌کننده بزرگ به نام «سوپر هوی»(Super Heavy) و یک مرحله بالایی با ارتفاع ۵۰ متر که استارشیپ نامیده می‌شود. هر دو مرحله از موتور «رپتور»(Raptor) نسل بعدی نیرو می‌گیرند.

اسپیس‌ایکس نوشت: آزمایش بعدی پرواز استارشیپ با هدف گسترش قابلیت‌های آن و نزدیک شدن به استفاده مجدد از کل موشک است. اهداف این ماموریت شامل بازگشت مجدد تقویت‌کننده به محل پرتاب، روشن کردن مجدد موتور رپتور هنگام حضور در فضا، آزمایش مجموعه‌ای از آزمایشات محافظ حرارتی و تغییرات مانور برای ورود مجدد موشک و فرود آمدن آن در اقیانوس هند است.

براساس گزارش اسپیس‌ایکس، پرواز ششم استارشیپ نسبت به پروازهای پیشین آن با پیشرفت‌هایی همراه خواهد بود. اسپیس‌ایکس در ادامه نوشت: ارتقای سخت‌افزاری برای این پرواز، سیستم‌های پیشران تقویت‌کننده را بهبود می‌بخشد، استحکام ساختاری را در قسمت‌های مهم آن افزایش می‌دهد و زمان تخلیه سوخت از تقویت‌کننده را پس از فرود کوتاه می‌کند. همچنین طراحان ماموریت، کنترل‌های نرم‌افزاری، معیارهای مربوط به پرتاب و بازگشت تقویت‌کننده را به‌روزرسانی کردند.

اسپیس‌ایکس در نهایت می‌خواهد هم سوپر هوی و هم استارشیپ را مستقیما روی پایه پرتاب فرود بیاورد تا روند بررسی، بازسازی و پرواز مجدد را سرعت ببخشد. این شرکت باور دارد که ترکیبی از قدرت و کارآیی استارشیپ، تحول بزرگی را در پرواز فضایی به وجود خواهد آورد و به انسان کمک خواهد کرد تا در مریخ ساکن شود و به شاهکارهای اکتشافی جسورانه دیگری نیز دست یابد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

نپتون در شب

سیاره نپتون که یک غول یخی است، در آسمان شب زمین خیلی کم‌نور دیده می‌شود. نپتون حدود ۳۰ برابر دورتر از خورشید نسبت به زمین قرار دارد و برای دیدن آن باید از تلسکوپ استفاده کرد. اما این نمای فوق‌العاده از شب نپتون با تلسکوپ‌های نزدیک زمین ممکن نیست.

تلسکوپ‌هایی که از درون منظومه شمسی به بیرون نگاه می‌کنند، فقط می‌توانند سمت روز نپتون را نشان دهند. در واقع، این تصویر از سمت شب نپتون که هلال باریکی از آن در کنار هلال ماه بزرگش، تریتون، دیده می‌شود، توسط فضاپیمای وویجر ۲ گرفته شده است.

این فضاپیما در سال ۱۹۷۷ از زمین به فضا پرتاب شد و در سال ۱۹۸۹ از نزدیک‌ترین فاصله از نپتون عبور کرد. بعد از آن، وویجر ۲ به سفر خود به سمت فضای میان ستاره‌ای ادامه داد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دست یاری در صورت فلکی ذات‌الکرسی

این ابرهای مولکولی پر از غبار که در نزدیکی صفحه کهکشان راه شیری ما شناور هستند، به نظر می‌رسد که در مقیاس کیهانی دست یاری دراز کرده‌اند. این ابرها بخشی از مجموعه‌ای محلی از ابرهای میان‌ستاره‌ای هستند که ستاره‌ها در آن‌ها شکل می‌گیرند.

این مجموعه شامل LDN 1358 ،1357 و 1355 است که در کاتالوگ سحابی‌های تاریک که توسط ستاره‌شناس آمریکایی بورلی لیندز در سال ۱۹۶۲ تهیه شده، ثبت شده‌اند. این سحابی‌های تاریک که نور ستاره‌ها را مسدود می‌کنند، هدفی چالش‌ برانگیز برای عکاسان نجومی هستند و در فاصله‌ای حدود ۳۰۰۰ سال نوری از ما و در نزدیکی صورت فلکی ذات‌الکرسی قرار دارند. در این فاصله، میدان دید این تصویر عمیق تلسکوپی حدود ۸۰ سال نوری را پوشش می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

کهکشان‌های پوسته‌ای در صورت فلکی ماهی

این تصویر زیبا از آسمان بین کهکشانی، سیستم جالبی از کهکشان‌ها به نام Arp 227 را نشان می‌دهد که در "اطلس کهکشان‌های عجیب" سال ۱۹۶۶ ثبت شده است.

این سیستم در فاصله‌ای حدود ۱۰۰ میلیون سال نوری از ما و در محدوده صورت فلکی ماهی قرار دارد. Arp 227 شامل دو کهکشان اصلی است که در بالای تصویر و سمت چپ مرکز دیده می‌شوند: کهکشان پوسته‌ای NGC 474 و همسایه آبی‌رنگ و مارپیچی آن NGC 470.

پوسته‌ها و جریان‌های ستاره‌ای که در NGC 474 دیده می‌شوند، احتمالاً به دلیل برخوردهای گرانشی نزدیک با کهکشانی کوچکتر در بیش از یک میلیارد سال پیش به وجود آمده‌اند. کهکشان بزرگ دیگری که در پایین سمت راست تصویر دیده می‌شود، NGC 467 است که به نظر می‌رسد آن هم توسط پوسته‌ها و جریان‌های کم‌نور احاطه شده باشد، نشانه‌ای از سیستم کهکشانی دیگری که در حال ادغام است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار Tsuchinshan-Atlas بر فراز کوه‌های دولومیت

دنباله‌دار Tsuchinshan-Atlas حالا دوباره به سمت بیرون منظومه شمسی در حرکت است. این گلوله بزرگ یخی و پر از گرد و غبار، در طول سفرش به نزدیکی خورشید، نمایش زیبایی به راه انداخت و در ماه اکتبر، عکس‌های فوق‌العاده‌ای از آن از روی زمین گرفته شد.

عکسی که می‌بینید در اواسط اکتبر گرفته شده و یکی از ویژگی‌های دیدنی این دنباله‌دار را نشان می‌دهد: دنباله ضدی آن. در این تصویر، دنباله‌دار C/2023 A3 (Tsuchinshan–ATLAS) با دنباله‌های بلند گرد و غبار و یون‌ها دیده می‌شود که به سمت بالا و دور از خورشید اشاره دارند، در حالی که دنباله ضدی قوی آن که از ذرات گرد و غبار سنگین‌تر تشکیل شده، به سمت پایین و تقریباً به سمت خورشید که تازه غروب کرده، اشاره می‌کند.

در پیش‌زمینه، روستای تای دی کادوره در ایتالیا دیده می‌شود و در پس‌زمینه، کوه‌های عظیم دولومیت قرار دارند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

راه شیری بر فراز جزیره ایستر

چرا مجسمه‌های جزیره ایستر ساخته شدند؟ هیچ‌کس دقیقاً نمی‌داند.
چیزی که مشخص است این است که بیش از ۹۰۰ مجسمه سنگی بزرگ به نام موآی در آنجا وجود دارد. این مجسمه‌های موآی که توسط مردم راپا نویی (جزیره ایستر) ساخته شده‌اند، به طور میانگین بیش از دو برابر قد یک انسان ارتفاع دارند و وزنشان بیش از ۲۰۰ برابر یک انسان است.

گفته می‌شود که این مجسمه‌های عجیب حدود ۶۰۰ سال پیش و به شکل رهبران محلی یک تمدن پر جنب‌ و جوش و باستانی ساخته شده‌اند.

یونسکو جزیره ایستر را به عنوان یک میراث جهانی ثبت کرده است. در این تصویر که ماه گذشته گرفته شده، تعدادی از این غول‌های سنگی زیر نوار مرکزی کهکشان راه شیری دیده می‌شوند. هنوز هم موآی‌های ناشناخته‌ای در این جزیره کشف می‌شوند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

M42 سحابی بزرگ جبار

سحابی بزرگ جبار که یک منطقه عظیم و نزدیک برای تولد ستاره‌هاست، احتمالاً معروف‌ترین سحابی در دنیای نجوم است.

در اینجا، گازهای درخشان دور ستاره‌های جوان و داغی که در لبه یک ابر مولکولی بین‌ ستاره‌ای بزرگ قرار دارند، دیده می‌شوند. این ابر تنها ۱۵۰۰ سال نوری با ما فاصله دارد. در تصویری که به نمایش گذاشته شده و رنگ‌ها بر اساس تابش اکسیژن و هیدروژن انتخاب شده‌اند، رشته‌ها و ورقه‌های غبار و گاز به وضوح دیده می‌شوند.

سحابی بزرگ جبار را می‌توان با چشم غیر مسلح در نزدیکی کمربند سه‌ ستاره‌ای معروف صورت فلکی جبار پیدا کرد. علاوه بر اینکه این سحابی یک خوشه باز و روشن از ستاره‌ها به نام "تراپزیوم" را در خود جای داده، تعداد زیادی مهدکودک ستاره‌ای نیز در آن وجود دارد.

این مهدکودک‌ها شامل مقدار زیادی گاز هیدروژن، ستاره‌های جوان داغ، پروپلییدها و جت‌های ستاره‌ای هستند که مواد را با سرعت بالا به بیرون پرتاب می‌کنند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

نقطه سیاه روی مشتری چیه؟

کسی دقیق نمی‌دونه. وقتی فضاپیمای جونو ناسا از کنار مشتری عبور می‌کرد، تصویری از یک ابر خیلی تاریک گرفت که به طور غیر رسمی بهش "پرتگاه" میگن.

الگوهای ابری اطراف نشون میدن که این پرتگاه در مرکز یک گردباد قرار داره. از اونجایی که بخش‌های تاریک در جو مشتری معمولاً عمیق‌تر از بخش‌های روشن هستن، ممکنه این پرتگاه واقعاً یه حفره عمیق باشه، اما تا وقتی شواهد بیشتری به دست نیاد، این فقط یه حدس و گمانه.

اطراف پرتگاه رو ابرهای پیچ‌ در پیچ و سیستم‌های طوفانی دیگه احاطه کردن که بعضی از اون‌ها با ابرهای روشن و مرتفع پوشیده شدن. این تصویر در سال ۲۰۱۹ گرفته شده، زمانی که جونو فقط حدود ۱۵ هزار کیلومتر بالای ابرهای مشتری بود. عبور نزدیک بعدی جونو از کنار مشتری حدود سه هفته دیگه خواهد بود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

زحل در شب

زحل در آسمان شب زمین خیلی درخشان است. وقتی با تلسکوپ به این سیاره بزرگ گازی و حلقه‌های زیبایش نگاه می‌کنیم، همیشه در مهمانی‌های ستاره‌شناسی توجه همه را به خودش جلب می‌کند.

اما این نمای فوق‌العاده از حلقه‌ها و سمت شب زحل از تلسکوپ‌های روی زمین ممکن نیست. از داخل منظومه شمسی، تلسکوپ‌ها فقط می‌توانند سمت روز زحل را نشان دهند. در واقع، این تصویر از هلال باریک زحل که سایه شب روی حلقه‌های گسترده و پیچیده‌اش افتاده، توسط فضاپیمای کاسینی گرفته شده است.

این فضاپیمای رباتیک که از زمین فرستاده شده بود، ۱۳ سال در مدار زحل بود تا اینکه در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۷ به سمت جو این سیاره گازی هدایت شد و در آن فرو رفت.

این موزاییک زیبا از تصاویری تشکیل شده که دو روز قبل از پایان مأموریت کاسینی توسط دوربین زاویه باز آن ثبت شده است. شب زحل دوباره دیده نخواهد شد تا زمانی که فضاپیمای دیگری از زمین به آنجا نرود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

کهکشان مارپیچی NGC6744

کهکشان مارپیچی بزرگ و زیبای NGC6744 حدود ۱۷۵ هزار سال نوری قطر دارد، که از کهکشان راه شیری ما هم بزرگ‌تر است.

این کهکشان در فاصله‌ای حدود ۳۰ میلیون سال نوری در صورت فلکی جنوبی طاووس قرار دارد، اما با یک تلسکوپ کوچک فقط به شکل یک لکه کم‌ رنگ دیده می‌شود.

در این تصویر بسیار دقیق و عمیق، دیسک این کهکشان را که کمی به سمت ما کج شده، می‌بینیم. این عکس تلسکوپی به اندازه تقریبی یک ماه کامل در آسمان وسعت دارد. در این تصویر، هسته زرد و کشیده کهکشان که نور ستارگان پیر و سرد را منعکس می‌کند، به وضوح دیده می‌شود.

بیرون از هسته، بازوهای مارپیچی بزرگ پر از خوشه‌های ستاره‌ای جوان آبی و مناطق صورتی رنگی هستند که در آن‌ها ستاره‌های جدید در حال شکل‌ گیری‌اند.

یکی از بازوهای کهکشان به سمت کهکشان کوچکتر NGC6744A در بالا سمت چپ کشیده شده است. این کهکشان همراه NGC6744 شباهت زیادی به کهکشان اقماری راه شیری، یعنی "ابر ماژلانی بزرگ" دارد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ستاره ریگل و سحابی سر جادوگر!

در نور ستارگان، این تصویر عجیب و غریب در تاریکی می‌درخشد و با نمای کج و معوج خود، نام معروفش یعنی "سحابی سر جادوگر" را به یاد می‌آورد.

در واقع، این تصویر جذاب تلسکوپی این‌ طور به نظر می‌رسد که جادوگری نگاهش را به ستاره‌ی درخشان ریگل در صورت فلکی شکارچی دوخته است. این سحابی که به طور رسمی با نام IC 2118 شناخته می‌شود، حدود ۵۰ سال نوری وسعت دارد و از ذرات غبار میان‌ ستاره‌ای تشکیل شده که نور ریگل را بازتاب می‌دهند.

رنگ سحابی سر جادوگر نه تنها به خاطر نور آبی شدید ریگل است، بلکه به این دلیل است که ذرات غبار نور آبی را بهتر از نور قرمز پراکنده می‌کنند. همین فرآیند فیزیکی باعث می‌شود که آسمان روز زمین هم آبی به نظر برسد، هر چند در جو زمین مولکول‌های نیتروژن و اکسیژن این پراکندگی را ایجاد می‌کنند. ریگل و این جادوگر کیهانی پر از غبار حدود ۸۰۰ سال نوری از ما فاصله دارند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

سحابی حباب (NGC7635)

چی باعث شده این حباب بزرگ فضایی به وجود بیاد؟ این شکل جذاب و شبیه به سر که به خاطر بادهای یک ستاره به وجود آمده، به نام NGC7635 ثبت شده ولی به‌طور ساده بهش سحابی حباب میگن.

این تصویر زیبا با استفاده از نوردهی طولانی گرفته شده تا جزئیات پیچیده این حباب کیهانی و محیط اطرافش رو نشون بده. با وجود اینکه به نظر ظریف میاد، این حباب با قطر ۱۰ سال نوری نشان دهنده فرآیندهای خشنی است که در حال رخ دادنه.

در اینجا، بالای مرکز حباب و کمی به سمت راست، یک ستاره‌ی داغ و درخشان درون غبار بازتاب‌ دهنده‌ی سحابی قرار گرفته است. بادهای شدید ستاره‌ای و تابش قوی از این ستاره که احتمالاً ۱۰ تا ۲۰ برابر خورشید جرم داره، باعث شده ساختار گازهای درخشان در برابر مواد متراکم‌تر در یک ابر مولکولی اطرافش شکل بگیره.

این سحابی جذاب فقط ۱۱۰۰۰ سال نوری با ما فاصله داره و در جهت صورت فلکی قهرمان‌گونه‌ی ذات‌الکرسی قرار گرفته است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

NGC 602: ستاره‌ها در برابر ستون‌ها از نگاه تلسکوپ وب

ستاره‌ها در حال نابود کردن ستون‌ها هستند. به طور دقیق‌تر، بعضی از ستاره‌های تازه متولد شده در مرکز تصویر، نوری بسیار قوی از خود ساطع می‌کنند که باعث تبخیر گاز و غبار در ستون‌های اطراف می‌شود. در عین حال، خود ستون‌ها هم هنوز در تلاش هستند که ستاره‌های جدیدی بسازند.

این صحنه در خوشه ستاره‌ای NGC 602 رخ می‌دهد و این تصویر جدید توسط تلسکوپ فضایی وب در چندین رنگ مادون قرمز گرفته شده است.

برای مقایسه، تصویری دیگر از همین خوشه ستاره‌ای که قبلاً توسط تلسکوپ فضایی هابل در نور مرئی ثبت شده بود، نیز وجود دارد. NGC 602 در نزدیکی لبه ابر ماژلانی کوچک (SMC) قرار دارد، که یک کهکشان کوچک و همسایه راه شیری ما است.

در فاصله تخمینی ابر ماژلانی کوچک، این تصویر حدود ۲۰۰ سال نوری را پوشش می‌دهد. همچنین مجموعه‌ای جذاب از کهکشان‌های پس‌زمینه نیز قابل مشاهده هستند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

استیو: رودخانه‌ای درخشان بر فراز فرانسه

گاهی اوقات یک رودخانه از گاز داغ بالای سرت جریان پیدا می‌کند. این رودخانه باعث ایجاد پدیده‌ای به نام "افزایش سرعت انتشار حرارتی قوی" یا همان استیو (STEVE) می‌شود که به رنگ‌های قرمز، سفید و صورتی می‌درخشد.

هنوز دانشمندان به طور کامل نمی‌دانند "استیو" چطور کار می‌کند، اما شواهد اخیر نشان می‌دهد که این درخشش به دلیل جریان سریع یون‌های داغ در ارتفاع بیش از صد کیلومتری در جو زمین، یعنی در یونوسفر، ایجاد می‌شود. درخشش قرمز کم‌ رنگ‌تر و گسترده‌تر ممکن است به استیو مرتبط باشد یا شاید هم به پدیده‌ای به نام "قوس قرمز پایدار شفق" (SAR) که به گرما مربوط است، ارتباط داشته باشد.

این عکس که اوایل این ماه در منطقه Côte d'Opale فرانسه گرفته شده، یک ترکیب دیجیتالی با زاویه باز است که در زمان شکل‌گیری قوس استیو تقریباً بالای سر گرفته شده.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ال‌دی‌ان ۴۳: سحابی خفاش کیهانی

ترسناک‌ترین سحابی در کهکشان کدام است؟
یکی از گزینه‌ها، سحابی ال‌دی‌ان ۴۳ است که شباهت شگفت‌ انگیزی به یک خفاش بزرگ کیهانی دارد که در میان ستارگان در شب تاریک هالووین پرواز می‌کند. این ابر مولکولی در فاصله حدود ۱۴۰۰ سال نوری از ما و در صورت فلکی مارافسای قرار دارد.

این ابر آنقدر متراکم است که نه تنها نور ستارگان پس‌ زمینه را مسدود می‌کند، بلکه حتی جلوی نور گازهای اطراف که توسط سحابی بازتابی نزدیک به نام ال‌ بی‌ ان ۷ روشن شده‌اند را هم می‌گیرد. اما بر خلاف ظاهر ترسناک، این رشته ۱۲ سال نوری از گاز و غبار در واقع یک زایشگاه ستاره‌ای است.

خفاش کیهانی با نوری عجیب و غریب می‌درخشد، چرا که از درون توسط گره‌های متراکم گازی روشن شده که به تازگی ستاره‌های جوانی را در خود تشکیل داده‌اند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

اشباحی در صورت فلکی ذات‌ الکرسی

این شکل‌های درخشان و جاری در مقیاس کیهانی شبیه به اشباح به نظر می‌رسند. در این تصویر تلسکوپی از سمت صورت فلکی ذات‌ الکرسی، ابرهای رنگارنگ IC 59 (سمت چپ) و IC 63 که شبیه به دنباله‌دار هستند، دیده می‌شوند.

این ابرها حدود ۶۰۰ سال نوری از ما فاصله دارند و در واقع اشباح نیستند، اما به آرامی در حال ناپدید شدن هستند. تحت تأثیر تابش‌های پر انرژی از ستاره‌ی داغ و درخشان گاما کاس.

این ستاره فقط ۳ تا ۴ سال نوری از این سحابی‌ها فاصله دارد و در بالای لبه‌ی سمت راست تصویر قرار گرفته است. IC 63 که کمی نزدیک‌تر به گاما کاس است، بیشتر به خاطر نور قرمز H-alpha شناخته می‌شود که زمانی تولید می‌شود که اتم‌های هیدروژن که توسط تابش فرابنفش ستاره یونیزه شده‌اند، دوباره با الکترون‌ها ترکیب می‌شوند.

 

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

خوشه ستاره‌ای کروی NGC6752

حدود ۱۳ هزار سال نوری دورتر، در راستای صورت فلکی جنوبی طاووس، خوشه ستاره‌ای کروی NGC6752 در هاله کهکشان راه شیری ما قرار دارد. این خوشه بیش از ۱۰ میلیارد سال قدمت دارد و بعد از خوشه‌های امگا قنطورس، ۴۷ توکانا و مسیه ۲۲، چهارمین خوشه درخشان در آسمان شب زمین است.

این خوشه بیش از ۱۰۰ هزار ستاره را در یک کره به قطر حدود ۱۰۰ سال نوری در خود جای داده است. بررسی‌های تلسکوپی از NGC6752 نشان داده که بخش قابل توجهی از ستاره‌های نزدیک به مرکز خوشه، سیستم‌های چند ستاره‌ای هستند.

همچنین ستاره‌های آبی رنگی به نام "آواره‌های آبی" در این خوشه دیده شده‌اند؛ این ستاره‌ها به نظر می‌رسد که خیلی جوان و پرجرم‌تر از آن باشند که در خوشه‌ای با این قدمت وجود داشته باشند، چرا که انتظار می‌رود ستاره‌های این خوشه حداقل دو برابر خورشید سن داشته باشند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

NGC7293: سحابی هلیکس

فقط ۷۰۰ سال نوری از زمین به سمت صورت فلکی دلو، یک ستاره در حال مرگ است. این ستاره که زمانی شبیه خورشید بود، در چند هزار سال آخر عمرش سحابی هلیکس را به وجود آورده است.

این سحابی که با نام NGC7293 [و #سحابی_چشم_خدا] هم شناخته می‌شود، نمونه‌ای نزدیک و خوب از یک سحابی سیاره‌ای است که در مرحله آخر تکامل ستاره‌ها شکل می‌گیرد.

در این تصویر عمیق، با ترکیب داده‌های باند باریک از خطوط انتشار، اتم‌های هیدروژن به رنگ قرمز و اتم‌های اکسیژن به رنگ‌های آبی - سبز، جزئیات جذابی از هلیکس دیده می‌شود. از جمله بخش درخشان داخلی که حدود ۳ سال نوری قطر دارد.

نقطه سفید در مرکز هلیکس، ستاره داغ و در حال مرگ این سحابی سیاره‌ای است. در نگاه اول، این سحابی ساده به نظر می‌رسد، اما حالا می‌دانیم که ساختار هندسی پیچیده‌ای دارد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

گرفت

فکر کنید اگر یک راکت بتواند به برج پرتاب خودش برگردد و گرفته شود!

این اتفاق برای اولین بار در جهان، ۱۰ روز پیش افتاد. بعد از اینکه راکت استارشیپ شرکت اسپیس‌ ایکس از سکوی پرتابش در بوکا چیکا ایالت تگزاس بلند شد، طبق برنامه، استارشیپ به دو بخش تقسیم شد و بخش بالایی در اقیانوس آرام فرود آمد. اما تفاوت بزرگ این بود که بخش پایینی، یعنی بوستر سوپر هوی ۱۲ (Super Heavy 12) حدود ۷ دقیقه بعد توسط برج پرتاب گرفته شد.

گرفتن راکت برای استفاده مجدد، یک روش جدید و خلاقانه است که می‌‌تواند هزینه پروازهای فضایی را کاهش داده و موشک‌ها را راحت‌تر قابل استفاده مجدد کند.

ممکن است در آینده از موشک‌های استارشیپ توسط ناسا برای فرستادن فضاپیما به مدار زمین، ماه و حتی سیارات دیگر [مانند بهرام] استفاده شود.

 

برای دیدن این ویدیوی مهیج اینجا کلیک کنید

 

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

M16: ستون‌های آفرینش

این ستون‌های تاریک شاید مخرب به نظر برسند، اما در واقع در حال ساختن ستاره‌ها هستند. این تصویر از سحابی عقاب، ترکیبی از نور مرئی که توسط تلسکوپ فضایی هابل گرفته شده و تصاویر مادون قرمز که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب ثبت شده است، را نشان می‌دهد.

در این تصویر، گلبول‌های گازی تبخیر شونده (EGGs) که از ستون‌های گاز هیدروژن مولکولی و غبار بیرون می‌آیند، به وضوح دیده می‌شوند. این ستون‌های عظیم چندین سال نوری طول دارند و آن‌قدر متراکم هستند که گازهای داخل آن‌ها تحت تاثیر جاذبه جمع شده و ستاره‌ها را شکل می‌دهند.

در انتهای هر ستون، تابش شدید ستاره‌های جوان و درخشان باعث می‌شود مواد کم‌ چگال تبخیر شوند و گلبول‌های متراکم که محل تولد ستاره‌ها هستند، آشکار شوند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار Tsuchinshan-ATLAS بر فراز کالیفرنیا

دنباله‌های دنباله‌دار Tsuchinshan-ATLAS واقعا دیدنی بودند. در این تصویر، دنباله‌دار C/2023 A3 (Tsuchinshan–ATLAS) هفته گذشته در نزدیکی کوه‌های سیرا شرقی در کالیفرنیا، آمریکا، در اوج زیبایی خود ثبت شده است.

این دنباله‌دار نه تنها یک دنباله روشن داشت، بلکه یک دنباله مخالف هم داشت که تقریبا در جهت مخالف قرار گرفته بود. خوشه ستاره‌ای کروی M5 را هم می‌توانید در سمت راست تصویر، در فاصله‌ای دور ببینید.

وقتی دنباله‌دار نزدیک می‌شد، مشخص نبود که آیا این توده یخی در حال فروپاشی به طور کامل از هم می‌پاشد یا نه؛ چون با نزدیک شدن به خورشید گرم می‌شد. در واقعیت، دنباله‌دار زنده ماند و حتی از هر ستاره‌ای در آسمان شب روشن‌تر شد (قدر منفی ۴.۹) اما متاسفانه به قدری نزدیک به خورشید بود که پیدا کردنش برای بسیاری از ناظران عادی سخت بود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ماده تاریک در یک جهان شبیه‌سازی‌شده

آیا جهان ما تسخیر شده است؟
شاید اینطور به نظر برسد وقتی به این نقشه ماده تاریک نگاه می‌کنیم، نیروی گرانش ماده تاریک که دیده نمی‌شود، بهترین توضیح برای این است که چرا کهکشان‌ها اینقدر سریع می‌چرخند؟ چرا کهکشان‌ها به دور خوشه‌ها اینقدر سریع می‌چرخند؟ چرا عدسی‌های گرانشی نور را اینقدر قوی منحرف می‌کنند؟ و چرا ماده قابل مشاهده به این شکل در جهان محلی و پس‌ زمینه مایکروویو کیهانی توزیع شده است؟

تصویر ارائه شده از نمایش فضایی "جهان تاریک" در موزه تاریخ طبیعی آمریکا، یک نمونه از این را نشان می‌دهد که چگونه ماده تاریک ممکن است در سراسر جهان ما حضور داشته باشد.

در این تصویر که از یک شبیه‌سازی کامپیوتری دقیق گرفته شده، رشته‌های پیچیده‌ای از ماده تاریک که به رنگ سیاه نشان داده شده‌اند، مانند تار عنکبوت در سراسر جهان پراکنده شده‌اند، در حالی که توده‌های نسبتاً کمیاب ماده باریونی آشنا به رنگ نارنجی دیده می‌شوند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار Tsuchinshan-ATLAS از ما دور می‌شود

ین شش تصویر، حرکت روزانه دنباله‌دار C/2023 A3 Tsuchinshan-ATLAS را نشان می‌دهند که در طول هفته گذشته از سیاره ما دور شده است. این عکس‌ها با دوربین و لنز یکسان در تاریخ‌ها و مکان‌های مشخصی در کالیفرنیا، سیاره زمین گرفته شده‌اند.

در سمت راست تصویر، در تاریخ ۱۲ اکتبر این مهمان از ابر دوردست اورت در نزدیک‌ترین فاصله‌اش به زمین، حدود ۷۰ میلیون کیلومتر (تقریباً ۴ دقیقه نوری) قرار داشت. هاله درخشان و دنباله بلند غبارش در آسمان نزدیک به خورشید غروب بود، اما همچنان به راحتی در افق روشن غربی دیده می‌شد.

در روزهای بعد، این دنباله‌دار در حال حرکت به سمت بیرون، به تدریج از دایره‌ البروج بالاتر می‌رود و به سمت شمال در آسمان تاریک‌تر شب‌های غربی حرکت می‌کند، اما کم‌کم از دید محو می‌شود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام