قسمت دوم: نظریه مِه گسست (گسست بزرگ)
اگر واقعا سرعت انبساط جهان در حال افزایش باشد، این انرژی تاریک سرانجام روزی باعث گسسته شدن جهان از هم خواهد شد.
در مرحله نخست، سازه‌های بزرگ مانند کهکشان‌ها، از هم گسسته می‌شوند و پس از آن همه اجزای کهکشان‌ها اعم از ستارگان، سیارات و همه موجودات روی آن‌ها شروع به جدا شدن خواهند کرد. در نهایت همه موجودات هم متلاشی شده و به اتم‌های سازنده خود تفکیک خواهند شد و خود این اتم‌ها هم در ادامه به انرژی تبدیل می‌شوند و در نهایت یک فضای نامتناهی از پوچی باقی می‌ماند. همانند نظریه فشردگی بزرگ، در مورد این نظریه هم اشکالاتی وجود دارد. در ادامه نظریه دیگر را نیز مورد مطالعه قرار خواهیم داد.
منبع: کتاب دایره المعارف فضا و نجوم
گردآوری: نگار دادفر
