ستارگانی که جرم بسیار زیادی دارند آنقدر منبسط می‌شوند که اندازه آنها حتی از غول‌های سرخ نیز فراتر می‌رود. ابر غول‌های سرخ می‌توانند شعاعی چند صد برابر شعاع خورشید داشته باشند. ابر غول‌ها نیز درست مانند غول‌های سرخ متحمل فرآیند سوخت غلاف هیدروژنی شده و رشته‌ی اصلی را ترک می‌کنند. با اتمام سوخت غلاف هیدورژنی، ستاره فروپاشیده و دمای هسته‌ی هلیومی به اندازه‌ای بالا می‌رود که هلیوم به کربن و اکسیژن تبدیل می‌شود. فرآیند سوخت هسته هلیومی از سوخت هیدروژن کوتاه‌تر است و با اتمام هسته هلیومی، سوخت غلاف هلیومی آغاز می‌گردد. اگر ستاره به اندازه کافی پر جرم باشد، سوخت هسته‌ای به میزان بیشتری اتفاق خواهد افتاد و عناصری با جرمی برابر با جرم آهن تولید خواهد کرد. در نزدیکی پایان مرحله ابر غولی یک ستاره بسیار پر جرم، ستاره چندین لایه حاوی عناصری که از لایه‌‌ای به لایه دیگر سنگین‌تر هستند، تولید می‌کند. در نهایت، ستارگان ابر غول به شکل ابَر نواخترها به حیات خود پایان می‌دهند.
گردآورنده: نگار دادفر
مدرس رصدخانه و مرکز علمی شهرداری فسا
