در حدود ۴۵۰۰ سال قبل، مردمان شرق دریای مدیترانه شروع به تقسیم بندی آسمان به نقوشی ساده و قابل شناسایی نمودند و بر این تقسیم بندی‌ها نام‌های خدایان، قهرمانان و جانوران افسانه‌ای نهادند. این نقوش امروزه صورت فلکی خوانده می‌شوند.
تقسیم بندی و نام گذاری یاد شده برای دریانوردان، کشاورزان و مسافران به منظور آگاهی از وقت شب، تعیین فصول سال، زمان کشت و برداشت محصولات، جهت یابی، پیدا کردن اجرام آسمانی، تعیین عرض جغرافیایی هر منطقه و . . . مفید بوده است.
در زمان بطلمیوس، ستاره شناس یونانی که حدود ۱۵۰ سال بعد از میلاد می‌زیست، تعداد این صورت‌های فلکی ۴۸ مورد بود که در کتاب مجستی نام آنها را برشمرده بود و در حال حاضر تعداد این صورت‌های فلکی به ۸۸ مورد رسیده است.
در بین تمدن‌های باستانی، اولین فرهنگ‌هایی که شروع به طبقه بندی آسمان برای نام گذاری نمودند عبارت‌اند از: بابلی‌ها، یونانی‌ها، رومی‌ها، هندی‌ها، چینی‌ها و بومیان قاره آمریکا.
تا قبل از سال ۱۹۳۰ میلادی هر فردی می‌توانست هر قسمت از آسمان را به طور دلخواه به هر اسمی بنامد و در نتیجه هیچ گونه مرز تعریف شده‌ای در اطراف صور فلکی وجود نداشت لذا برای رفع شبهه و ایجاد یگانگی، ستاره شناسان در سال ۱۹۳۰ تصمیم گرفتند نام‌های خاص به همراه مرزی مشخص برای کلیه صورت‌های فلکی انتخاب کنند و این همان حدود و اسم‌هایی است که امروزه در سطح جهانی پذیرفته شده است.
نکته مهم این که ستاره‌های هر صورت فلکی معمولا با هم ارتباطی ندارند و در فواصل مختلف از یکدیگر قرار گرفته‌اند، بنابراین شکلی را که می‌سازند اساسا تصادفی است.
در زبان لاتین به صورت فلکی Constellation گفته می‌شود که ترکیبی است از واژه con به معنی "با هم" و stella به معنای "ستاره" که در کل معنای "گروه ستارگان" را می‌رساند.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
