میلیاردها سال دیگر، تنها یکی از این دو کهکشان باقی خواهد ماند. تا آن زمان، کهکشان‌های مارپیچی NGC2207 و IC 2163 به آرامی یکدیگر را تخریب خواهند کرد. این فرایند، باعث ایجاد جزر و مدهای ماده، فوران‌های شکل‌گیری ستاره‌ای و جریان‌هایی از ستارگان پراکنده خواهد شد.
تصویری که مشاهده می‌کنید، یک ترکیب از (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید) داده‌های تلسکوپ هابل در نور مرئی و تلسکوپ جیمز وب در نور مادون قرمز است.
ستاره‌شناسان پیش‌بینی می‌کنند کهکشان NGC2207 که کهکشانی بزرگ‌تر و در سمت راست تصویر است، در نهایت IC 2163 که کهکشانی کوچک‌تر و در سمت چپ تصویر است را در خود ادغام کند.
در برخورد اخیر که حدود ۴۰ میلیون سال پیش به اوج خود رسید، کهکشان کوچک‌تر در حال چرخش پادساعتگرد بود و اکنون کمی پشت کهکشان بزرگ‌تر قرار دارد. از آنجا که فضای میان ستارگان بسیار وسیع است، هنگام برخورد کهکشان‌ها، ستارگان آن‌ها معمولاً با یکدیگر برخورد نمی‌کنند.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
