ادبیات غنی پارسی لبریز از اشعار عارفانه و عاشقانهای است که مطالعه گاه به گاه آنها علاوه بر اینکه قلب را وسیع و روح را لطیف میسازد، هر دو را جلا میدهد تا زنگار از وجودمان بزدایند. در این میان، اشعار شیرین سعدی جایگاه سترگ و انکار ناپذیری در ادبیات کشورمان دارد. همزمان با یکم اردیبهشت ماه جلالی، روز بزرگداشت شیخ اجل سعدی شیرازی، تلاش خواهیم با گذری اجمالی بر یکی از زیباترین اشعار این شاعر پارسی گو، به صورت خلاصهوار به ارتباط بین ادبیات و نجوم بپردازیم. در همین راستا و در ادامه این یادداشت، ضمن آشنایی با یکی از مشهورترین ستارگان آسمان شب، با بررسی یک نمونه موردی خواهیم دید استاد سخن چگونه به زیبایی از این واژه در شعر خود استفاده کرده است: