دو قدم مانده به یک رویداد جذاب نجومی!

در واپسین روزهای فصل زیبا و طلایی خزان و یک هفته مانده به روز زایش مهر تابان و جشن باستانی یلدای ایرانیان، به پیشواز یکی از جذاب‌ترین رویدادهای نجومی سال خواهیم رفت.

"بارش‌های شهابی" که از آن‌ها می‌توان به عنوان یک "آتش بازی آسمانی" یاد کرد، از جمله رویدادهای هیجان انگیز نجومی هستند که با توجه به ماهیت خود، هر ساله در یک تاریخ معین و مشخص به اوج فعالیت خود می‌رسند که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به بارش شهابی برساوشی در ۲۱ و ۲۲ امرداد و بارش شهابی جوزایی در ۲۲ و ۲۳ آذر اشاره کرد.

در شب‌هایی که آسمان صاف و بدون ابر است، اگر در مکانی کاملا تاریک قرار بگیریم، در هر ساعت چند شهاب در نقاط مختلف آسمان ظاهر می‌شوند که به آنها «شهاب‌های پراکنده» گفته می‌شود. اما در برخی شب‌ها، تعداد شهاب‌ها به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش می‌یابند و ممکن است تا ده‌ها شهاب در ساعت نیز برسند که به آن، «بارش شهابی» گفته می‌شود.

در این بین، بارش شهابی جوزایی (دو پیکری) یکی از مشهورترین و زیباترین بارش‌های شهابی است که همه ساله در تاریخ ۲۳ - ۲۲ آذر به اوج فعالیت می‌رسد.

به منظور رصد این بارش شهابی که منشا آن نه یک دنباله دار بلکه سیارکی به نام «فایتون ۳۲۰۰» است، می‌توان "از ساعات پایانی شنبه ۲۲ آذر تا سحرگاه یکشنبه ۲۳ آذر" در منطقه‌ای ترجیحا خارج از شهر و به دور از هر گونه آلودگی نوری قرار گرفت و به محدوده تقریبی شمال شرق آسمان و بالای سر نگاه کرد تا نظاره‌گر عبور شهاب‌های پر نور و درخشان جوزایی باشیم.

در "شرایط ایده آل" (آسمان بدون ابر، مکان تاریک و بدون آلودگی نوری) حتی تا ۱۲۰ شهاب در ساعت نیز در آسمان قابل مشاهده خواهد بود و اگر شانس با ما یار باشد، احتمال دیدن شهاب‌های بسیار پرنور موسوم به "آذرگوی" نیز وجود دارد!

به خاطر داشته باشید هر چه به سحرگاه ۲۳ آذر نزدیک‌تر شویم، تعداد شهاب‌های قابل مشاهده نیز افزایش خواهند یافت. با توجه به اینکه امسال در زمان اوج این بارش شهابی، ماه با فاز روشنایی حدود ۳۱ درصد و در حوالی ساعت ۰۱:۳۹ دقیقه بامداد یکشنبه از افق شرقی طلوع می‌کند، خوشبختانه شرایط مساعدی برای دیدن شهاب های جوزایی وجود دارد و نور ماه چندان مزاحم نیست. همچنین با توجه به بارش رحمت الهی، انتظار می‌رود با آسمانی تمیز و شفاف‌تر از شب‌های گذشته رو به رو شویم.

همانگونه که اشاره شد، بارش‌های شهابی از معدود رویدادهای جذاب و هیجان انگیز نجومی هستند که برای تماشایشان به هیچگونه ابزار رصدی مانند تلسکوپ یا دوربین دوچشمی نیاز نیست و تنها کافیست در یک مکان تاریک و بدون آلودگی نوری (ترجیحا در خارج از شهر) قرار بگیرید. البته در این شب‌های سرد پاییزی حتما بایستی برای مقابله با سرمای شدید هوا هم تدبیری اندیشید.

آسمانتان پر ستاره و شهاب باران . . .

 

مرکز نجوم مهراِستار
✍️ نویسنده: سجاد صیادی

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

 

سحابی سرِ اسب و سحابی شعله

سحابی سرِ اسب (Horsehead Nebula) یکی از مشهورترین سحابی‌های آسمان است. در سمت راست تصویر مشاهده ‌شده، این سحابی به ‌صورت فرورفتگی تیره‌ای در دل سحابی گسیلشی (Emission Nebula) نارنجی‌رنگ دیده می‌شود.

شکل سرِ اسب در واقع تاریک است زیرا یک ابر غبارِ کدر و متراکم در پیش‌زمینه قرار گرفته و مانع از دیده ‌شدن نور سحابی درخشان پشت سرش می‌شود.

همانند ابرهای جوّ زمین، این ابر کیهانی نیز صرفاً بر اثر تصادف، شکلی آشنا و قابل تشخیص به خود گرفته است. البته در گذر هزاران سال، حرکت‌های درونی این ابر، ظاهر کنونی آن را تغییر خواهد داد. رنگ نارنجی سحابی گسیلشی ناشی از فرآیند بازترکیب الکترون‌ها با پروتون‌ها و تشکیل دوبارهٔ اتم‌های هیدروژن است.

در سمت پایین و چپ تصویر، سحابی شعله (Flame Nebula) قرار دارد؛ سحابی‌ای با درخششی نارنجی که رشته‌های پیچیده‌ای از غبار تیره را نیز در دل خود جای داده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ماه دو درصدی

دیدن یک ماه نو به شکل هلال باریک چندان آسان نیست. دلیلش این است که ماه در فاز هلالی (چه هلال جوان و چه هلال پیر) هرگز فاصله زیادی از خورشید در آسمان زمین نمی‌گیرد. بنابراین زمانی که آسمان هنوز روشن است، تنها یک هلال باریکِ روشن از ماه قابل مشاهده خواهد بود.

در این تصویر، که در شامگاه ۲۴ اوت با تله‌فوتو ثبت شده، ماه بسیار نزدیک به افق غربی و هم‌زمان با غروب خورشید دیده می‌شود. ماه در این زمان حدود ۱/۵ روز از تولدش گذشته و تنها دو درصد از نیم‌کرهٔ رو به زمین آن روشن است.

در مرکز فضایی جزایر قناری، یک دیش رادیویی متحرک که برای برقراری ارتباط با فضاپیماها به کار می‌رود، درست در همان جهتِ ماه دو درصدی نشانه رفته است. رنگ صورتیِ ملایم آسمان غروب هم بخشی به دلیل وجود شن و گرد و غبارهای صحرای بزرگ آفریقا است که توسط بادهای غالب به این ناحیه آورده شده‌اند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ابرهای Asperitas بر فراز نیوزیلند

این ابرها چه نوعی هستند؟ اگر چه دلیل شکل‌گیری آنها هنوز به ‌طور کامل مشخص نیست، چنین ساختارهای غیر معمول جوی، هر چند تهدیدآمیز به نظر برسند، به ‌نظر نمی‌رسد که نشانه پیش‌بینی فاجعه‌های هواشناسی باشند.

ابرهای Asperitas که سال گذشته به ‌عنوان یک نوع ابر متمایز رسماً شناخته شدند، می‌توانند ظاهری خیره‌کننده و رفتاری نادر داشته باشند و تاکنون نسبتاً کمتر مورد مطالعه قرار گرفته‌اند.

در حالی که اکثر ابرها دارای کف صاف هستند، ابرهای Asperitas ظاهری با ساختار عمودی قابل توجه در زیر خود دارند. بر این اساس، گمان می‌شود که این ابرها ممکن است با ابرهای عدسی شکل (Lenticular) که در نزدیکی کوه‌ها شکل می‌گیرند، یا ابرهای ماماتوس (Mammatus) که معمولاً با رعدوبرق همراه هستند، یا شاید با باد فون (Foehn) — نوعی باد خشک و نزولی که از کوه‌ها سرازیر می‌شود — مرتبط باشند.

ابرهای ایجادشده توسط چنین بادی، که به آن «کمان کانتربری» (Canterbury Arch) گفته می‌شود، به سمت سواحل شرقی جزیره جنوبی نیوزیلند جریان پیدا می‌کنند. این تصویر در سال ۲۰۰۵ در منطقه کانتربری نیوزیلند به ثبت رسیده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

M13: خوشهٔ کروی بزرگ در هرکول

در سال ۱۷۱۶، ستاره‌شناس انگلیسی ادموند هالی نوشت:
«این تنها لکه‌ای کوچک است، اما هنگامی که آسمان صاف باشد و ماه حضور نداشته باشد، با چشم غیرمسلح دیده می‌شود.»

امروزه، M13 بی‌تردید به‌ عنوان «خوشهٔ کروی بزرگ در صورت فلکی هرکول» شناخته می‌شود؛ یکی از درخشان‌ترین خوشه‌های کروی در آسمان نیمکرهٔ شمالی. مشاهدات دقیق تلسکوپی، مانند این تصویر، صدها هزار ستارهٔ شگفت‌انگیز این خوشه را آشکار می‌کنند.

این خوشه در فاصله‌ای حدود ۲۵٬۰۰۰ سال نوری از ما قرار دارد و ستارگانش در ناحیه‌ای به قطر ۱۵۰ سال نوری متراکم شده‌اند. نزدیک به مرکز خوشه، تراکم به حدی است که در حجمی به اندازهٔ مکعبی با ضلع تنها ۳ سال نوری، ممکن است بیش از ۱۰۰ ستاره جای گیرد. برای مقایسه، در همسایگی خورشید در کهکشان راه شیری، نزدیک‌ترین ستاره به خورشید بیش از ۴ سال نوری فاصله دارد.

ستاره‌شناسان اولیه که این خوشهٔ بزرگ را با تلسکوپ مشاهده کردند، به پدیده‌ای عجیب نیز اشاره کردند: همگرایی سه نوار تاریک که با زاویه‌ای حدود ۱۲۰ درجه از هم جدا می‌شوند و درست زیر مرکز خوشه دیده می‌شوند. این الگو که به «پروانهٔ M13» یا propeller مشهور است، به احتمال زیاد تنها یک پدیدهٔ دیداری اتفاقی ناشی از توزیع ستارگان در برابر هستهٔ متراکم خوشه است.
 

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

جاده‌ی منطقه‌البروجی

آن نور عجیب در امتداد جاده چیست؟ 
در زمان‌های خاصی از سال، نوارهایی از غبار بازتابنده‌ی نور خورشید در بخش درونی منظومه‌ شمسی درست پس از غروب خورشید ــ یا کمی پیش از طلوع آن ــ به ‌طور برجسته نمایان می‌شود که به آن نور منطقه‌البروجی می‌گویند.

خاستگاه این غبار هنوز به ‌طور کامل روشن نشده است، اما یک فرضیه‌ی مطرح بیان می‌کند که بیشتر آن از دنباله‌دارهای کم‌نور خانواده‌ی مشتری سرچشمه می‌گیرد و سپس به ‌آرامی به سوی خورشید مارپیچ‌وار فرو می‌ریزد.

بررسی‌های اخیر روی ذرات غباری که از دنباله‌دار 67P (که توسط کاوشگر روزتای آژانس فضایی اروپا مورد مطالعه قرار گرفت) منتشر شده‌اند، این فرضیه را تقویت می‌کند.

در این تصویر که در در جزایر قناری اسپانیا ثبت شده، مثلث درخشانی از نور منطقه‌البروجی اندکی پس از غروب در دوردست پدیدار گشته است. این منظره در ۲۱ ژوئن ۲۰۱۹ ثبت شده و علاوه بر درخشش نور غبار، ستاره‌ی پرنور "دل شیر" می‌توان بالای مرکز تصویر، کمی به سمت چپ، دید.

همچنین خوشه‌ی ستاره‌ای کندوی عسل (M44) درست زیر مرکز و نزدیک‌تر به افق در میان درخشش نور منطقه‌البروجی قابل مشاهده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

خوشه دوتایی در صورت فلکی برساوش (Perseus Double Cluster)

این میدان دید خیره‌کننده، محدوده‌ای به اندازه‌ی سه ماه کامل (حدود ۱٫۵ درجه) را در صورت فلکی برساوش (Perseus) دربر می‌گیرد. در دل این چشم‌انداز، دو خوشه‌ی باز ستاره‌ای به ‌نام‌های h و χ (کای) برساوش قرار دارند؛ که به ‌ترتیب در فهرست NGC با شماره‌های NGC 869 (راست) و NGC 884 (چپ) شناخته می‌شوند.

ویژگی‌های این خوشه‌های دوتایی:
فاصله تا زمین: حدود ۷۰۰۰ سال نوری.
سن تقریبی: ۱۳ میلیون سال.
ستاره‌ها: بسیار جوان‌تر، پرجرم‌تر و داغ‌تر از خورشید.
منشأ: به احتمال بسیار زیاد، هر دو خوشه از یک منطقه‌ی زایش ستاره‌ای مشترک شکل گرفته‌اند.
قابل مشاهده با چشم غیرمسلح!

اگر در منطقه‌ای با آسمان تاریک هستید، می‌توانید این خوشه‌ی دوتایی را بدون ابزار رصدی ببینید. با دوربین دوچشمی یا تلسکوپ کوچک نیز منظره‌ای بسیار تماشایی خواهید دید.

نکته نجومی برای رصدگران: برای یافتن این خوشه‌ی زیبا، از صورت فلکی ذات‌الکرسی (Cassiopeia) شروع کنید و به سمت صورت فلکی برساوش بروید. بین این دو، نور محوشان را خواهید یافت.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

شهاب در مقابل کهکشان

آن ردّ سبز رنگ در مقابل کهکشان آندرومدا چیست؟
یک شهاب.

در سال ۲۰۱۶، هنگام عکاسی از کهکشان آندرومدا، درست در حوالی اوج بارش شهابی برساوشی، سنگ ‌ریزه‌ای کوچک از اعماق فضا عبور خود را در مقابل کهکشان آندرومدا آغاز نمود که در کسری از ثانیه از میدان دید ۱۰ درجه‌ای تصویر عبور کرد.

در طول این عبور، شهاب چندین ‌بار درخشید، چرا که در حین ورود به جو زمین، سرعتش کاهش یافت.

اگر چه این عکس با هدف ثبت شهاب‌های بارش برساوشی گرفته شده بود، اما جهت‌گیری رد نور در تصویر، بیشتر با بارش شهابی "دلتا - دلوی جنوبی" (Southern Delta Aquariids) که چند هفته قبل به اوج رسیده بود، مطابقت دارد.

بارش شهابی برساوشی امسال نیز در هفته آینده به اوج خود می‌رسد؛ هر چند درخشش ماه تقریباً کامل، می‌تواند دیدن بسیاری از این شهاب‌ها را دشوار کند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

نمای دقیقی از سحابی هلیکس (Helix Nebula)

آیا سحابی هلیکس در حال نگاه کردن به شماست؟ خیر. حداقل به معنای زیستی آن؛ خیر.

این سحابی نام آشنا اما ظاهری بسیار شبیه به چشم انسان دارد. نام «مارپیچ» به این دلیل بر آن گذاشته شده که از منظر زمین، گویی در امتداد محور یک مارپیچ به آن نگاه می‌کنیم. با این حال، امروزه درک ما از ساختار این سحابی نشان می‌دهد که هندسه‌ای شگفت‌انگیز و پیچیده دارد، شامل رشته‌های شعاعی و حلقه‌های بیرونی گسترده.

سحابی مارپیچ که با نام NGC7293 نیز شناخته می‌شود، یکی از درخشان‌ترین و نزدیک‌ترین نمونه‌های سحابی‌های سیاره‌نما است؛ ابری از گاز که در پایان عمر یک ستاره مشابه خورشید ما شکل می‌گیرد. هسته باقی‌مانده از این ستاره‌ی در حال مرگ که سرانجام به یک کوتوله سفید تبدیل خواهد شد، نوری بسیار پرانرژی از خود منتشر می‌کند که باعث می‌شود گازهای قبلاً بیرون ‌ریخته، شروع به تابش فلورسانس کنند.

تصویر ارائه ‌شده، ترکیبی از نور قرمز، سبز و آبی است که به ‌ویژه بر تابش حاصل از هیدروژن تأکید دارد و حاصل ۱۲ ساعت نوردهی با تلسکوپ شخصی در کشور یونان است. نمای نزدیک از لبه داخلی سحابی مارپیچ، گره‌های گازی پیچیده‌ای را نشان می‌دهد که منشأ آن‌ها هنوز در حال بررسی علمی است.

 

 

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

هلن، قمر یخی زحل

عینک‌های قرمز / آبی خود را بردارید و در کنار "هلن" (Helene) قمر کوچک و یخی زحل شناور شوید!

"هلن" به‌ درستی نامگذاری شده است، زیرا یک "قمر تروجان" است. بدین معنا که در یک "نقطه لاگرانژی" در مدار خود قرار دارد.
"نقطه لاگرانژی" یک موقعیت گرانشی پایدار در نزدیکی دو جرم عظیم است که در این مورد، زحل و قمر بزرگ‌تر آن، "دیون" (Dione) هستند.

در واقع "قمر هلن" که شکلی نامنظم دارد (با ابعادی حدود ۳۶ در ۳۲ در ۳۰ کیلومتر) در نقطه لاگرانژی پیشروی قمر دیون در مدار خود قرار گرفته است، در حالی که قمر یخی "پولیدئوس" در نقطه لاگرانژی دیگر "دیون" حرکت می‌کند.

این تصویر سه‌بعدی (آناگلیف)، از ۲ تصویر که فضاپیمای کاسینی طی یک پرواز نزدیک در سال ۲۰۱۱ ثبت کرده بود، ساخته شده است.

این تصویر، بخشی از نیم‌کره‌ای از "قمر هلن" را که به سمت زحل قرار دارد، نشان می‌دهد. سطح این قمر با دهانه‌های برخوردی و ساختارهای شیارمانند پوشیده شده است.

مشتری و حلقه آن در طیف فروسرخ از نگاه جیمز وب

چرا مشتری حلقه دارد؟
حلقه اصلی مشتری در سال ۱۹۷۹ توسط "فضاپیمای وویجر ۱" ناسا هنگام عبور از کنار این سیاره کشف شد، اما منشأ آن در آن زمان نامشخص بود.

داده‌های فضاپیمای گالیله که بین سال‌های ۱۹۹۵ تا ۲۰۰۳ در مدار مشتری قرار داشت، فرضیه‌ای را تأیید کرد که این حلقه در اثر برخورد شهاب‌سنگ‌ها به قمرهای کوچک نزدیک مشتری ایجاد شده است.

برای مثال اگر یک شهاب‌ سنگ کوچک به قمر مِتیس برخورد کند، باعث ایجاد گودالی روی سطح آن شده و با بخار شدن و انفجار، ذرات خاک و غبار را به مدار مشتری پرتاب می‌کند.

این تصویر سیاره مشتری را به کمک تلسکوپ جیمز وب در طیف فروسرخ نشان می‌دهد و نه‌ تنها خود سیاره و ابرهای آن، بلکه حلقه‌اش نیز قابل مشاهده است.

در این تصویر، لکه سرخ بزرگ مشتری در سمت راست با رنگی نسبتاً روشن دیده می‌شود. همچنین "اروپا" قمر بزرگ مشتری در مرکز پراش‌های نوری در سمت چپ و سایه اروپا در نزدیکی لکه سرخ بزرگ نیز مشاهده می‌شود.

برخی ویژگی‌های این تصویر هنوز به‌ طور کامل درک نشده‌اند، از جمله لایه‌ی ابری که در سمت راست مشتری به نظر می‌رسد از بدنه‌ اصلی سیاره جدا شده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

خورشید گرفتگی جزئی بر فراز ایسلند

چه می‌شد اگر خورشید و ماه همزمان طلوع می‌کردند؟
این اتفاق ۲۹ مارس در برخی مناطق شمالی سیاره زمین رخ داد، زیرا خورشید گرفتگی جزئی اندکی پس از طلوع خورشید به وقوع پیوست.

مناطقی که ماه بخشی از خورشید را در آنجا پوشاند شامل شمال شرق آمریکای شمالی، شمال غربی اروپا، آسیا و آفریقا بودند.

این تصویر در نزدیکی دهانه آتشفشانی گرابروک (Grábrók) در ایسلند ثبت شده است، جایی که ماه برای لحظاتی بخش زیادی از خورشید را پنهان کرد.

این عکس در آسمانی ابری گرفته شد، اما به‌ قدری با دقت برنامه‌ ریزی شده بود که دوست عکاس به‌ گونه‌ای در قاب قرار گرفت که گویی در حال بیرون کشیدن خورشید از پشت ماه است!

در این خورشید گرفتگی، هیچ نقطه‌ای از زمین گرفت کامل را تجربه نکرد. در گذشته‌های دور، برخی تمدن‌های انسانی چنان از رخ دادن یک خورشید گرفتگی شگفت‌زده می‌شدند که حتی جنگ‌های در حال وقوع نیز به‌ طور ناگهانی متوقف می‌شدند.

اما امروزه خورشید گرفتگی‌ها دیگر شگفتی‌ آفرین نیستند و با دقتی در حد چند ثانیه قابل پیش‌بینی هستند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

هلن، قمر یخی زحل

عینک‌های قرمز / آبی خود را بردارید و در کنار "هلن" (Helene) قمر کوچک و یخی زحل شناور شوید!

"هلن" به‌ درستی نامگذاری شده است، زیرا یک "قمر تروجان" است. بدین معنا که در یک "نقطه لاگرانژی" در مدار خود قرار دارد.
"نقطه لاگرانژی" یک موقعیت گرانشی پایدار در نزدیکی دو جرم عظیم است که در این مورد، زحل و قمر بزرگ‌تر آن، "دیون" (Dione) هستند.

در واقع "قمر هلن" که شکلی نامنظم دارد (با ابعادی حدود ۳۶ در ۳۲ در ۳۰ کیلومتر) در نقطه لاگرانژی پیشروی قمر دیون در مدار خود قرار گرفته است، در حالی که قمر یخی "پولیدئوس" در نقطه لاگرانژی دیگر "دیون" حرکت می‌کند.

این تصویر سه‌بعدی (آناگلیف)، از ۲ تصویر که فضاپیمای کاسینی طی یک پرواز نزدیک در سال ۲۰۱۱ ثبت کرده بود، ساخته شده است.

این تصویر، بخشی از نیم‌کره‌ای از "قمر هلن" را که به سمت زحل قرار دارد، نشان می‌دهد. سطح این قمر با دهانه‌های برخوردی و ساختارهای شیارمانند پوشیده شده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

گرد و غبار ماه و نوار چسب

چرا ماه اینقدر گرد و غبار دارد؟
روی زمین، سنگ‌ها تحت تأثیر باد و آب فرسایش می‌یابند و به خاک و شن تبدیل می‌شوند. اما در ماه، میلیاردها سال برخورد مداوم شهاب‌سنگ‌های کوچک، سطح سنگی آن را ساییده و لایه‌ای از خاک نرم و پودری، معروف به "رِگولیت" ایجاد کرده است.

برای فضانوردان مأموریت آپولو و تجهیزات آن‌ها، این گرد و غبارهای ریز یک مشکل جدی بود.

در دسامبر ۱۹۷۲ زمانی که فضانوردان مأموریت آپولو ۱۷ "هریسون اشمیت" و "یوجین سرنان" بر سطح ماه فعالیت می‌کردند، مجبور شدند یکی از گلگیرهای ماه‌ نورد خود را تعمیر کنند تا از پراکنده شدن گرد و غبار به روی خود و تجهیزات‌شان جلوگیری کنند.

این تصویر، چرخ و گلگیر ماه‌نورد پوشیده از گرد و غبار را نشان می‌دهد که با روشی ابتکاری، به کمک نقشه‌های اضافی، گیره‌ها و یک نوار خاکستری از نوار چسب تعمیر شده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

مسیه ۸۱

یکی از درخشان‌ترین کهکشان‌ها در آسمان سیاره زمین که از نظر اندازه مشابه کهکشان راه شیری ما است، کهکشان بزرگ و زیبای مسیه ۸۱ است.

این کهکشان که با نام NGC 3031 یا کهکشان "بوده" (Bode) نیز شناخته می‌شود، توسط اخترشناس قرن هجدهم، "یوهان الرت بوده" (Johann Elert Bode) کشف شد. مسیه ۸۱ را می‌توان در صورت فلکی خرس بزرگ (Ursa Major) یافت.

در این نمای تلسکوپی واضح و دقیق، هسته زرد رنگِ درخشان، بازوهای مارپیچی آبی، مناطق صورتی‌ رنگ فعال در شکل‌ گیری ستارگان و رگه‌های گسترده‌ای از غبار کیهانی دیده می‌شوند.

اما برخی از این رگه‌های غباری، بر خلاف دیگر ساختارهای مارپیچی برجسته، به‌ طور غیر منتظره‌ای از میان قرص کهکشان عبور می‌کنند (در سمت چپ مرکز تصویر).

این مسیرهای نامنظم غبار ممکن است حاصل برخورد نزدیک مسیه ۸۱ با کهکشان مسیه ۸۲ باشند که خارج از قاب این تصویر قرار دارد.

بررسی ستارگان متغیر در مسیه ۸۱، فاصله این کهکشان را با دقت بالایی تعیین کرده است که حدود ۱۱.۸ میلیون سال نوری تخمین زده می‌شود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

تشکیل ستاره در سحابی پَک-من

شاید تصور کنید که سحابی پَک-من (Pacman Nebula) در حال بلعیدن ستارگان است، اما در واقع این سحابی در حال تشکیل آن‌هاست.

درون این سحابی، خوشه‌ای از ستارگان جوان و پر جرم، باعث درخشش گسترده این ناحیه شده‌اند. شکل‌های چشم‌ نوازی که در تصویر مشاهده می‌شوند، ستون‌های غبار آلود و متراکمی هستند که در اثر بادهای شدید و پر انرژی و تابش‌های سوزان ستارگان، در حال فرسایش‌اند.

اگر این ساختارهای غباری به اندازه کافی دوام بیاورند، ممکن است به مناطق تشکیل ستارگان جدید تبدیل شوند.

این سحابی که به دلیل شکل کلی‌اش به نام "پک-من" شناخته می‌شود، در فاصله‌ای حدود ۱۰,۰۰۰ سال نوری از ما و در صورت فلکی ذات‌الکرسی (Cassiopeia) قرار دارد.

این تصویر ترکیبی، با استفاده از فیلترهای باند باریک‌ در اسپانیا و در اواسط سال ۲۰۲۴ گرفته شده است. در این ترکیب، تابش‌های منتشر شده از اتم‌های هیدروژن و اکسیژن برای ایجاد رنگ‌های قرمز، سبز و آبی استفاده شده است. 

این نمای خیره‌ کننده منطقه‌ای با وسعت بیش از ۸۰ سال نوری را در فاصله تخمینی NGC 281 پوشش می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ماه‌ گرفتگی خونین با نوار آبی

چه چیزی باعث می‌شود یک نوار آبی در هنگام ماه‌ گرفتگی از سطح ماه عبور کند؟
این نوار آبی واقعی است، اما معمولاً به‌ سختی دیده می‌شود. با این‌ حال، تصویر گرفته‌ شده از ماه‌ گرفتگی پردازش شده تا رنگ‌ها را تقویت کند.

رنگ خاکستری در بالای سمت راست تصویر اول، رنگ طبیعی ماه است که مستقیماً توسط نور خورشید روشن شده است. بخش‌های پایینی ماه در هر سه تصویر مستقیماً در معرض نور خورشید نیستند، زیرا در سایه زمین قرار گرفته‌اند.

با این‌ حال، این بخشها به‌ صورت ضعیفی توسط نوری روشن شده‌اند که از میان جو زمین عبور کرده است. این بخش از ماه به رنگ قرمز دیده می‌شود به همین دلیل به آن "ماه خونین" می‌گویند زیرا جو زمین، نور آبی را بیشتر از نور قرمز پراکنده می‌کند، همانطور که در هنگام غروب آفتاب این پدیده را روی زمین مشاهده می‌کنیم.

اما نوار غیر معمول بنفش-آبی که در بخش بالای سمت راست تصاویر اول و دوم دیده می‌شود، به دلیل پدیده‌ای متفاوت ایجاد شده است. رنگ این نوار به این دلیل تقویت شده که نور خورشید از بخش‌های بالایی جو زمین عبور کرده است، جایی که لایه ازون، نور قرمز را بیشتر از نور آبی جذب می‌کند.

​​​​​​

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ساحل باستانی اوگانکویت در مریخ

در گذشته‌ی مریخ، اینجا زمانی یک ساحل بوده است. پانورامای ۳۶۰ درجه‌ای که مشاهده می‌کنید، به‌ صورت افقی فشرده شده و در سال ۲۰۱۷ توسط "کاوشگر رباتیک کنجکاوی" ( Curiosity Mars rover) که در حال کاوش سیاره سرخ بود، ثبت شده است.

این منطقه که به نام "ساحل اوگانکویت" (Ogunquit Beach) نامگذاری شده است، به همتای زمینی خود اشاره دارد و شواهد نشان می‌دهد که در گذشته‌های دور، گاهی زیر آب بوده و گاهی نیز در حاشیه یک دریاچه باستانی قرار داشته است.

قله روشن در پس‌زمینه مرکزی، بلندترین نقطه کوه شارپ (Mount Sharp) است که به‌ عنوان ویژگی مرکزی دهانه گِیل (Gale Crater) شناخته می‌شود؛ جایی که کنجکاوی آن را کاوش کرده است.

بخشی از شن‌های تیره نیز در پیش‌زمینه برای تجزیه‌ و تحلیل جمع‌ آوری شده‌اند. بستر سنگی روشن از رسوباتی تشکیل شده است که احتمالاً در کف این دریاچه خشک‌ شده ته‌نشین شده‌اند.

این تصویر پانوراما از ترکیب بیش از ۱۰۰ تصویر ساخته شده و به‌ نظر می‌رسد که کاوشگر در گوشه پایین سمت چپ، امضای خود (Curiosity) را نیز بر جای گذاشته است!!

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

 

شلیک لیزر به سوی سنگ‌ "مآز"

صدای برخورد یک لیزر چگونه است؟
برای فهمیدن این موضوع، نیازی به مشورت با یک استاد ذن نیست. کافی است به اولین صوتی که از شلیک‌های لیزری در مریخ ضبط شده، گوش دهید.

در روز دوازدهم مأموریت "مریخ‌ نورد استقامت" (۲ مارس ۲۰۲۱) ابزار SuperCam که بر روی دکل مریخ‌ نورد قرار دارد، یک سنگ به نام "مآز" (Ma'az) را از فاصله حدود ۳.۱ متری ۳۰ بار هدف قرار داد.

میکروفون این ابزار، صدای نرم و مقطع شلیک‌های متوالی لیزر SuperCam را ضبط کرد. این صداها ناشی از امواج ضربه‌ای در جو نازک مریخ هستند که بر اثر تبخیر بخش‌هایی از سنگ، ایجاد می‌شوند. این صداها سرنخ‌هایی درباره ساختار فیزیکی سنگ ارائه می‌دهند.

این تصویرِ نزدیک از منطقه هدف "مآز" حدود ۶ سانتی‌متر عرض دارد. واژه مآز در زبان Navajo به معنای مریخ است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

سه‌گانه شیر

این گروه محبوب در حوالی اعتدال بهاری ماه مارس و فصل بهار نیمکره شمالی، در آسمان اوایل شب ظاهر می‌شود.

این مجموعه که به‌ عنوان سه‌گانه شیر (Leo) شهرت دارد، شامل ۳ کهکشان در صورت فلکی شیر است.

این کهکشان‌ها حتی با تلسکوپ‌های متوسط نیز منظره‌ای چشم‌نواز ایجاد می‌کنند. به‌ صورت مجزا، این سه کهکشان با نام‌های NGC 3628 (پایین سمت چپ)، M66 (وسط سمت راست) و M65 (بالا مرکز) شناخته می‌شوند.

هر ۳ کهکشان، مارپیچی بزرگ هستند؛ اما به دلیل زوایای مختلف صفحات کهکشانی آن‌ها نسبت به خط دید ما، ظاهری متفاوت دارند.

کهکشان NGC 3628 که با نام "کهکشان همبرگر" نیز شناخته می‌شود، از نمای لبه‌ دیده می‌شود و نوارهای غباری آن، صفحه پُف‌کرده کهکشان را قطع کرده‌اند.

کهکشان‌های M66 و M65 هر دو دارای دیسک‌های متمایل هستند که ساختار مارپیچی آن‌ها را به نمایش می‌گذارد.

این تصویر ناحیه‌ای به وسعت بیش از یک درجه قوسی (برابر با دو قرص کامل ماه) از آسمان را پوشش می‌دهد. این نمای تلسکوپی، ناحیه‌ای به وسعت بیش از ۵۰۰ هزار سال نوری را در فاصله تخمینی ۳۰ میلیون سال نوری نشان می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

پروژه آنالمای خورشید گرفتگی

این مجموعه تصاویر که بین ۱۰ مارس ۲۰۲۴ تا ۱ مارس ۲۰۲۵ ثبت شده است، الگوی حرکت روزانه خورشید را در آسمان زمین و تغییرات فصلی آن نشان می‌دهد.

این منحنی شکل عدد 8 که به آن آنالِما (Analemma) گفته می‌شود، در تاریخ‌های مشخص و تنها در ساعت ۱۸:۳۸ به وقت جهانی از یک موقعیت ثابت در جنوب تگزاس ثبت شده است.

موقعیت خورشید در روزهای "انقلابین" سال ۲۰۲۴ یعنی ۲۰ ژوئن و ۲۱ دسامبر به‌ ترتیب در بالاترین و پایین‌ترین نقاط این منحنی قرار دارد که با آغاز تابستان و زمستان در نیمکره شمالی مطابقت دارد.

نقاطی که در میانه این منحنی بین انقلابین قرار می‌گیرند، نشان‌دهنده "اعتدالین" هستند. اعتدال پاییزی در ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۴ و اعتدال بهاری در ۲۰ مارس ۲۰۲۵ رخ می‌دهند و به‌ ترتیب آغاز پاییز و بهار در نیمکره شمالی را نشان می‌دهند.

نکته جالب این پروژه آنالِما این است که یکی از تصاویر آن در ۸ آوریل ۲۰۲۴ از همان موقعیت جغرافیایی در ساعت ۱۸:۳۸:۴۰ به وقت جهانی ثبت شده است. این تصویر، "تاج خورشیدی" را در آسمان زمین در هنگام خورشیدگرفتگی کامل آشکار می‌کند و نمایی منحصر به‌ فرد از این پدیده را در این پروژه ارائه می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

حلقه الماس شبح آبی

در ۱۴ مارس، ماه کامل از میان سایه تاریک زمین عبور کرد و ساکنان سیاره ما شاهد یک خسوف کامل بودند. البته، از سطح نزدیک به ماه، این هم‌ترازی نجومی به‌ صورت یک خورشیدگرفتگی دیده می‌شد.

در این رویداد، فرودگر "شبح آبی" که در دریای بحران‌ها (Mare Crisium) بر سطح ماه فعالیت می‌کند، این تصویر را در ساعت ۳:۳۰ بامداد به وقت مرکزی (CDT) ثبت کرد، درست زمانی که خورشید از پشت قرص زمین در حال نمایان شدن بود.

از چشم‌انداز فرودگر "شبح آبی" در سطح ماه، اثر زیبای "حلقه الماس" که برای ناظران زمینی در هنگام خورشیدگرفتگی‌ها آشناست، کاملاً مشهود است.

از آنجا که کره زمین از سطح ماه حدود چهار برابر بزرگ‌تر از خورشید به نظر می‌رسد، هاله درونی خورشیدی که معمولاً در هنگام خورشیدگرفتگی‌های کامل از زمین دیده می‌شود، از این منظر قابل مشاهده نیست. با این حال، پراکندگی نور در جو متراکم زمین باعث ایجاد نواری درخشان از نور خورشید در اطراف سیاره ما شده است که جلوه‌ای بی‌نظیر را پدید آورده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

سحابی کوسه (LDN 1235)

هیچ دریایی روی زمین آنقدر بزرگ نیست که بتواند سحابی کوسه را در خود جای دهد! این شبح شکارچی برای ما هیچ خطری ندارد، زیرا تنها از گاز و غبار میان‌ ستاره‌ای تشکیل شده است.

غبار تاریکی که در این تصویر دیده می‌شود شباهت زیادی به دود سیگار دارد و در جو خنک ستارگان غول‌ پیکر پدید می‌آید.

پس از پراکنده شدن گاز و متراکم شدن مجدد تحت نیروی گرانش، ستارگان پرجرم ممکن است با استفاده از نور پرانرژی و بادهای ستاره‌ای سریع خود، ساختارهای پیچیده‌ای را درون ابر زادگاهیشان ایجاد کنند.

گرمای حاصل از آنها باعث تبخیر ابرهای مولکولی تیره و همچنین پراکندگی و تابش قرمز رنگ گاز هیدروژن محیط اطراف می‌شود. در این روند فروپاشی، ما انسانها می‌توانیم این ابرهای عظیم را شبیه به اشکال آشنایی تصور کنیم، درست همانطور که برای ابرهای موجود در جو زمین انجام می‌دهیم.

سحابی کوسه که با نام LDN 1235 نیز نامیده می‌شود، دربردارنده سحابیهای غباری کوچکتری مانند وَندِر بِرگ ۱۴۹ و ۱۵۰ است.

این ساختار کیهانی حدود ۱۵ سال نوری گستردگی دارد و در فاصله‌ای در حدود ۶۵۰ سال نوری از ما در صورت‌ فلکی قیفاووس، پادشاه اتیوپی قرار گرفته است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

کلاهخود ثور

"ثور" نه‌ تنها روزی به نام خود (پنجشنبه به انگلیسی: Thursday) دارد، بلکه کلاهخودی در آسمان نیز دارد!

سحابی NGC 2359 که "کلاهخود ثور" (Thor's Helmet) نیز نامیده می‌شود، ابری کیهانی به شکل یک کلاه با زائده‌هایی شبیه به بال است.

این کلاهخود، حتی برای یک خدای اسکاندیناوی (Thor خدا یا رب‌النوع طوفان در فرهنگ اسکاندیناوی است) نیز بسیار بزرگ است و حدود ۳۰ سال نوری قطر دارد.

در واقع، این ساختار کیهانی بیشتر شبیه به یک حباب میان‌ستاره‌ای است که توسط بادهای ستاره‌ای پرسرعت از یک ستاره‌ی پرجرم و درخشان در مرکز حباب به‌وجود آمده است.

این ستاره که به‌ عنوان یک ستاره وُلف-رایه  شناخته می‌شود، یک غول فوق‌ العاده داغ است که تصور می‌شود در مرحله‌ای کوتاه و پیش از انفجار ابرنواختری خود قرار دارد.

سحابی NGC 2359 در فاصله‌ای حدود ۱۵٬۰۰۰ سال نوری از ما و در صورت‌ فلکی سگ بزرگ قرار دارد.

این تصویر، ترکیبی از داده‌های به‌ دست‌ آمده از فیلترهای باند باریک است که نه‌ تنها ستارگان را با ظاهری طبیعی نشان می‌دهد، بلکه جزئیات ساختارهای رشته‌ای سحابی را نیز آشکار کرده است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ناهید و خورشید فرابنفش سه‌گانه

این یک نوع خورشید گرفتگی بسیار غیرمعمول بود!
به طور معمول، این ماه زمین است که خورشید را می‌پوشاند، اما در سال ۲۰۱۲ این سیاره ناهید (زهره) بود که چنین کاری را انجام داد!

درست مانند یک خورشید گرفتگی توسط ماه، فاز سیاره ناهید به‌ تدریج به یک هلال باریک‌تر تبدیل شد، زیرا این سیاره به تراز بهتری با خورشید می‌رسید. در نهایت، این هم‌ترازی کامل شد و فاز ناهید به صفر رسید.

در این رویداد (گذر ناهید از مقابل خورشید)، لکه تیره رنگ ناهید از مقابل خورشید عبور کرد. این وضعیت را می‌توان از نظر فنی به‌ عنوان یک "خورشید گرفتگی حلقوی زهره‌ای" (Venusian annular eclipse) توصیف کرد که "حلقه آتش" (ring of fire) آن به‌ طور غیر عادی بزرگ بود.

در تصویر ثبت‌ شده در زمان این پوشیدگی، از خورشید در سه طول‌ موج مختلف امواج فرابنفش توسط رصدخانه دینامیک خورشیدی عکسبرداری شده است.

ناحیه تیره‌ای که در سمت راست دیده می‌شود، به یک "حفره تاجی در خورشید مربوط است.

چند ساعت بعد، با ادامه حرکت مداری ناهید، فاز هلالی آن دوباره پدیدار شد. گذر بعدی ناهید از مقابل خورشید در سال ۲۱۱۷ میلادی رخ خواهد داد [۹۲ سال بعد]

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ماه پی (Pi: 3.14) و سایه کوه

ماه در چه فازی، ۳٫۱۴ رادیان از خورشید فاصله دارد؟ البته که ماه کامل (Full Moon)

اگر چه ممکن است ماه برای چندین روز تقریباً کامل به نظر برسد، اما تنها زمانی واقعاً در "فاز کامل" (Full Moon) خود قرار دارد که ۳٫۱۴ رادیان (معادل ۱۸۰ درجه) از خورشید در طول جغرافیایی دایره البروجی فاصله داشته باشد. در این وضعیت، ماه دقیقاً در سمت مقابل خورشید در آسمان قرار دارد. (منظور جدایی زاویه‌ای ۱۸۰ درجه بین ماه و خورشید است)

در ۹ مارس ۲۰۲۰، هنگامی که خورشید غروب کرد، این ماه نارنجی‌ رنگ و کمی پهن شده، تنها حدود یک ساعت پس از رسیدن به فاز کامل خود، طلوع کرد.

این تصویر زیبا از پارک ملی تِیده در جزیره تِنِریف مجمع‌الجزایر قناری ثبت شده است.

در این تصویر، علاوه بر ماه که در سمت مقابل خورشید قرار دارد، سایه‌ مثلثی‌ شکل کوه آتشفشانی تیده نیز دیده می‌شود که با ارتفاع ۳۵۰۰ متر بالاتر از سطح دریا، در جو متراکم زمین گسترش یافته است!

در بخش پایین تصویر و در سمت چپ خط افق دوردست، گنبدهای سفید رنگ رصدخانه تیده (Teide Observatory) قرار دارند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

"پیش ستاره‌های" درون سحابی Lynds483

در این تصویر فروسرخ که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب ثبت شده است، ۲ "پیش ستاره" در نزدیکی مرکز یک سحابی به شکل "ساعت شنی" پنهان شده‌اند.

این سامانه ستاره‌ای در حال شکل‌گیری، درون یک ابر مولکولی غبارآلود قرار دارد که با نام Lynds483 شناخته می‌شود و در فاصله‌ای حدود ۶۵۰ سال نوری در صورت‌ فلکی مار واقع شده است.

"پیش ستاره‌ها"ی در حال فروپاشی، عامل ایجاد فوران‌های دو قطبی خیره‌کننده‌ای هستند که در طول ده‌ها هزار سال، فوران‌های جت‌مانند و پرانرژی از مواد را به بیرون پرتاب کرده‌اند.

نمای با وضوح بالای تلسکوپ جیمز وب، خشونت (تنش) در فرآیند ستاره‌زایی را با جزئیاتی چشمگیر به تصویر کشیده است.

این نمای منحصر به‌ فرد از منطقه ستاره‌زایی، محدوده‌ای کمتر از ۱.۲ سال نوری را درون سحابی تاریک Lynds483 پوشش می‌دهد.

​​​​​​

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

کهکشان پیچ و تاب خورده NGC772

چرا این کهکشان شبیه یک گیاه پیچ‌ خورده به نظر می‌رسد؟
کهکشان مارپیچی Fiddlehead احتمالاً ظاهر مارپیچی و نامتعارف خود را به دلیل تعامل گرانشی با همدم بیضوی نزدیکش یعنی NGC770 که دقیقاً در پایین تصویر دیده می‌شود، به دست آورده است.

این کهکشان که با نام‌های NGC772 و Arp78 نیز شناخته می‌شود، بیش از ۲۰۰,۰۰۰ سال نوری وسعت دارد و در فاصله ۱۰۰ میلیون سال نوری از ما، در صورت‌ فلکی بره (Aries) قرار گرفته است.

اما در این تصویر به نظر می‌رسد که این کهکشان یک همدم دیگر نیز دارد؛ جرمی با دُمی بلند و محو: دنباله‌دار 43P/Wolf-Harrington.

اگر چه در نگاه اول، این دنباله‌دار در مسیر مستقیم به سمت کهکشان دیده می‌شود، اما در واقع بسیار نزدیک‌تر به ما قرار دارد و تنها چند دقیقه نوری با زمین فاصله دارد، یعنی کاملاً درون منظومه شمسی ما است.

این دنباله‌دار هرگز به کهکشان مارپیچی دوردست نخواهد رسید و هیچ ارتباط فیزیکی با آن ندارد.

اما به لطف یک خطای پرسپکتیو، این دو شگفتی کیهانی برای مدتی کوتاه در اواخر سال گذشته، در کنار یکدیگر ظاهر شدند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

نوروز مبارک

آغاز سال ۱۴۰۴ خورشیدی بر شما همراهان فرهیخته و همیشگی مرکز نجوم مهراستار، فرخنده و خجسته باد.

در ساعت ۱۲:۳۱ دقیقه بعد از ظهر روز پنجشنبه ۳۰ اسفند ۱۴۰۳ با ورود خورشید به نقطه اعتدال بهاری، فصل زیبا و دلنشین بهار در نیم‌کره شمالی زمین آغاز گردید.

ضمن تبریک تقارن آغاز سال نو خورشیدی، جشن باستانی و کهن نوروز و بهار طبیعت، امیدوار و آرزومندیم سال جدید، سالی همراه با عشق و تندرستی، صلح و آرامش، و سعادت و خوشبختی برای همه ایرانیان در سرتاسر این کره خاکی باشد.

کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC1672

بسیاری از کهکشان‌های مارپیچی دارای میله‌هایی در مرکز خود هستند. حتی تصور می‌شود که کهکشان راه شیری ما نیز یک میله مرکزی نسبتاً کوچک داشته باشد.

کهکشان مارپیچی میله‌ای NGC1672 که در اینجا دیده می‌شود، در تصویری خیره‌ کننده و با جزئیات فوق‌العاده توسط تلسکوپ فضایی هابل ثبت شده است.

در این تصویر، ساختارهای مختلفی از کهکشان قابل مشاهده‌اند، از جمله: رشته‌های تاریک غبار، خوشه‌های جوانی از ستارگان آبیِ درخشان، سحابی‌های گسیلشی قرمز رنگ از گاز هیدروژن یونیزه‌ شده، یک میله درخشان و بلند از ستارگان که از مرکز کهکشان عبور می‌کند و یک هسته فعال و درخشان که احتمالاً یک سیاهچاله اَبَر پرجرم را در خود جای داده است.

نور کهکشان NGC1672 حدود ۶۰ میلیون سال نوری طول می‌کشد تا به ما برسد و این کهکشان گستره‌ای به اندازه ۷۵ هزار سال نوری دارد.

این کهکشان که در راستای صورت‌ فلکی ماهی طلایی (Dorado) دیده می‌شود، مورد مطالعه قرار گرفته تا مشخص شود که چگونه یک میله مارپیچی می‌تواند به فرآیند شکل‌ گیری ستارگان در نواحی مرکزی کهکشان کمک کند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام