زمانی که یک ستاره، هیدروژن موجود در هسته خود را به پایان می‌رساند، نوبت به سوزاندن هیدروژنی می‌رسد که در غلاف اطراف هسته وجود دارد. این غلاف به مرور زمان و با اتمام سوخت درون اتمسفر ستاره به سمت بیرون شروع به حرکت می‌کند. این منبع در حال گسترش، تشعشعات اتمسفر بیرونی را گرم کرده و جو ابتدا منبسط و سپس سرد می‌شود. در نتیجه‌ی چنین عملی، ستاره‌ای عظیم با دمای سطحی نسبتا اندک پدید می‌آید. این ستاره به واسطه‌ی اندازه بزرگی که دارد، تابنده باقی می‌ماند. دمای این بین ۲۰۰۰ تا ۴۰۰۰ درجه سانتی گراد بوده و شعاع آن‌ها ۱۰ تا ۱۰۰ برابر شعاع خورشید است! اغلب جزو ستارگان بی ثبات به حساب می‌آیند چرا که لایه‌های بیرونی آن‌ها در حال تپش بوده و موجب تغییراتی در میزان درخشندگی ستاره می‌شود. با توجه به اینکه این ستاره‌ها بسیار بزرگ هستند، گرانش تاثیر چندانی روی لایه‌های بیرونی آن‌ها ندارد.
گردآورنده: نگار دادفر
مدرس رصدخانه و مرکز علمی شهرداری فسا
