در صورت فلکی گاو، منطقه‌ای وجود دارد که این سحابی‌های تاریک و غبارآلود را در خود جای داده است. در این صحنه، ستاره‌هایی در سیستم‌های چند ستاره‌ای در حال شکل‌گیری هستند که در ابر مولکولی گاو، حدود ۴۵۰ سال نوری دورتر، قرار دارند.
این ستارههای جوان که هنوز در دوران نوجوانی خود به سر می‌برند، درخشش متغیری دارند و در مراحل ...
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
ستارههای رنگارنگ در پیش زمینه‌ی این تصویر با یک تلسکوپ کوچک از روی زمین گرفته شده‌اند. این ستاره‌ها در کهکشان راه شیری خودمان قرار دارند.
اما دو کهکشان چشم‌گیر در تصویر، خیلی دورتر از راه شیری و در فاصله‌ای بیش از ۳۰۰ میلیون سال نوری قرار دارند. ظاهر پیچیده و تغییر شکل یافته این کهکشان‌ها به دلیل جزر و مدهای گرانشی متقابل است که در نتیجه برخورد نزدیک این دو کهکشان به وجود آمده است.
این کهکشان‌ها به عنوان آرپ ۲۷۳ (و همچنین UGC1810) فهرست شده‌اند و
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
بعد از انفجار یک ستاره چه اتفاقی می‌افتد؟ یک توپ آتشین بزرگ از گاز داغ به همه جهات پرتاب می‌شود. وقتی این گاز به محیط میان ستاره‌ای موجود برخورد می‌کند، آنقدر گرم می‌شود که می‌درخشد.
در تصویر ارائه شده، دو باقیمانده مختلف از ابرنواخترها (SNRs) دیده می‌شوند که در رصدخانه اوکایمدن در مراکش گرفته شده است.
سحابی آبی رنگ که شبیه توپ فوتبال است و در
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
سال جدیدی آغاز شده بود و آسمان نیز دو برابر سرخ رنگ شده بود. آغاز سال نو میلادی به این معناست که زمین بار دیگر به جایگاه معمول خود در مدارش در تاریخ ۱ ژانویه بازگشته است؛ مکانی که چند روز پیش از نزدیک‌ترین فاصله‌اش با خورشید قرار دارد.
اولین تابش قرمز آسمان در سمت چپ، شفق قطبی قرمزی بود که با پرتوهای عمودی خودنمایی می‌کرد. این شفق ناشی از انفجار خورشیدی بود که ذرات باردار را به جو زمین فرستاده بود.
دومین تابش قرمز که (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
میلیاردها سال دیگر، تنها یکی از این دو کهکشان باقی خواهد ماند. تا آن زمان، کهکشان‌های مارپیچی NGC2207 و IC 2163 به آرامی یکدیگر را تخریب خواهند کرد. این فرایند، باعث ایجاد جزر و مدهای ماده، فوران‌های شکل‌گیری ستاره‌ای و جریان‌هایی از ستارگان پراکنده خواهد شد.
تصویری که مشاهده می‌کنید، یک ترکیب از (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
مدار زمین به دور خورشید دایره‌ای نیست، بلکه بیضی‌شکل است. نقطه‌ای از مدار بیضوی زمین که در آن، سیاره ما در نزدیک‌ترین فاصله به خورشید قرار دارد، #حضیض_خورشیدی نامیده می‌شود.
امسال، حضیض خورشیدی در تاریخ ۴ ژانویه ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۲۸ به وقت جهانی رخ می‌دهد. در این زمان، فاصله زمین از خورشید حدود ۱۴۷ میلیون کیلومتر است.
برای مقایسه، در نقطه اوج خورشیدی که
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
خورشیدگرفتگی‌ها و ماه‌گرفتگی‌ها معمولاً به صورت جفت رخ می‌دهند.
دو بار در سال، در یک دوره به نام فصل گرفت که حدود ۳۴ روز طول می‌کشد، خورشید، ماه و زمین تقریباً در یک خط قرار می‌گیرند. در این زمان، فازهای کامل (بدر) و نو (محاق) ماه که با فاصله‌ای کمی بیش از ۱۴ روز از یکدیگر قرار دارند، یک ماه‌گرفتگی و یک خورشیدگرفتگی ایجاد می‌کنند.
با این حال به ندرت اتفاق می‌افتد که در یک فصل گرفت، هم در زمان ماه نو و هم در زمان ماه بدر، این هم‌خطی به اندازه کافی نزدیک هم باشد.
در واقع فصل گرفت آخر سال ۲۰۲۴ این جفت گرفت را
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
این مجموعه تصاویر که در طول سال ۲۰۲۴ ثبت شده‌اند، الگویی از جا به جایی‌های فصلی خورشید در آسمان زمین را نشان می‌دهد.
این الگو که به آن «آنالما» گفته می‌شود، به شکل یک منحنی شبه عدد 8 نمایان است و تنها در روزهای آفتابی و رأس ساعت ۱ بعدازظهر به وقت محلی در قیصریه ترکیه ثبت شده است.جایگاه خورشید در تاریخ‌های انقلاب تابستانی و زمستانی ۲۰۲۴ در بالاترین و پایین‌ترین
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
نزدیک‌ترین سامانه ستاره‌ای به خورشید، سامانه آلفا قنطورس است. از میان سه ستاره موجود در این سامانه، کم‌نورترین آنها - که به آن پروکسیما قنطورس می‌گویند - در واقع نزدیک‌ترین ستاره به خورشید است.
دو ستاره درخشان‌تر، یعنی آلفا قنطورس A و B، یک دوتایی نزدیک را تشکیل می‌دهند؛ چرا که فاصله آنها از یکدیگر تنها ۲۳ برابر فاصله زمین تا خورشید است که اندکی بیشتر از فاصله میان اورانوس و خورشید است.سامانه آلفا قنطورس از
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
به نظرت این چی می‌تونه باشه؟
یک راهنمایی: خیلی بزرگتر از یک جعبه نان. خیلی بزرگتر.
پاسخ این است که NGC4753 یک کهکشان دیسکی پیچیده است که رشته‌های تاریک و غیر معمولی از گرد و غبار، سرنخ‌هایی درباره تاریخچه‌اش ارائه می‌دهند.هیچکس دقیقاً مطمئن نیست چه اتفاقی افتاده، اما یک مدل پیشرو پیشنهاد می‌دهد که یک کهکشان دیسکی نسبتاً معمولی، یک کهکشان ماهواره‌ای پر از گرد و غبار را به صورت
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
آیا این همان چیزی است که برای خورشید ما اتفاق خواهد افتاد؟ احتمالاً بله.
اولین نشانه از آینده‌ی خورشید ما در سال ۱۷۶۴ به طور اتفاقی کشف شد. در آن زمان، "شارل مِسیه" در حال تهیه فهرستی از اجرام پراکنده بود که با دنباله‌دارها اشتباه گرفته نشوند.بیست و هفتمین جرم در فهرست مسیه، که اکنون به عنوان M27 یا سحابی دَمبل شناخته می‌شود، یک سحابی سیاره‌ای است. یکی از درخشان‌ترین
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
این حباب‌هایی که در دریاچه بایکال یخ زده‌اند، چیستند؟ متان.
دریاچه بایکال که در روسیه قرار دارد و به عنوان یک میراث جهانی یونسکو شناخته می‌شود، بزرگ‌ترین (از نظر حجم)، قدیمی‌ترین و عمیق‌ترین دریاچه جهان است و بیش از ۲۰ درصد آب شیرین جهان را در خود جای داده است.این دریاچه همچنین یک مخزن بزرگ متان است، گازی گلخانه‌ای که اگر آزاد شود، می‌تواند میزان مادون قرمز جذب شده توسط جو زمین را افزایش داده و در نتیجه دمای متوسط کل سیاره را بالا ببرد. خوشبختانه،
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
به نظر می‌رسد که صورت فلکی شکارچی به صورت مایل از پشت یک رشته کوه دوردست بالا می‌آید. این منظره زمستانی از جنوب لهستان، در طولانی‌ترین شب سال در نیمکره شمالی (انقلاب زمستانی) ثبت شده است.سحابی‌هایی که با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند، در آسمان معلق هستند و دوربین با قابلیت ضبط نور قرمز هیدروژن - آلفا آنها را نشان می‌دهد. این سحابی‌ها در نزدیکی لبه ابر مولکولی شکارچی قرار دارند و به ستارههای کمربند شکارچی و ستارههای "اِبط الجوزا" و "ریگل" می‌پیوندند.
(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)
در این نمای زیبا از اقیانوس و ابرها بر فراز سیاره زیبای زمین، هیچ مرز ناگهانی و تیزی نشان دهنده گذر روز به شب نیست. در عوض، خط سایه یا ترمیناتور به‌صورت محو دیده می‌شود و گذر تدریجی به تاریکی که ما به‌عنوان گرگ و میش تجربه می‌کنیم را نشان می‌دهد.
با تابش خورشید از سمت راست، بالای ابرها نور خورشید ملایم و سرخ رنگی که از لایه گرد و غبار تروپوسفر (پایین‌ترین لایه از جو محافظ زمین) عبور کرده را منعکس می‌کند. یک لایه شفاف در ارتفاع بالا که در لبه بالایی سمت روز دیده می‌شود، نور آبی خورشید را پراکنده کرده و به تاریکی فضا محو می‌شود.
این عکس از ایستگاه فضایی بین‌المللی که در ارتفاع ۲۱۱ مایل دریایی در حال گردش است گرفته شده است. البته از خانه هم می‌توانید وضعیت فعلی زمین را بررسی کنید.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
کهکشان مارپیچی بزرگ NGC5643 که از رو به رو دیده می‌شود، در این تصویر کیهانی رنگارنگ ظاهری جشن گونه دارد.
این کهکشان حدود ۵۵ میلیون سال نوری دورتر است و بیش از ۱۰۰,۰۰۰ سال نوری گستردگی دارد و در محدوده صورت فلکی جنوبی گرگ دیده می‌شود. پهنای ۴۰,۰۰۰ سال نوری درون آن با جزئیات دقیق در این ترکیب داده‌های تصویری تلسکوپ فضایی هابل نشان داده شده است.
بازوهای مارپیچی شگفت انگیز این کهکشان از ناحیه مرکزی زردرنگی که نور ستارگان قدیمی بر آن غالب است، پیچیده شده‌اند، در حالی که خود بازوهای مارپیچی با خطوط غبار، ستارگان جوان آبی و نواحی قرمز رنگ شکل‌گیری ستارگان مشخص شده‌اند.
هسته فشرده و روشن NGC5643 نیز به عنوان یک منبع قوی امواج رادیویی و اشعه ایکس شناخته می‌شود. در واقع، NGC5643 یکی از نزدیک‌ترین نمونه‌های کهکشان‌های فعال کلاس سیفرت است، جایی که تصور می‌شود مقادیر زیادی غبار و گاز به یک سیاهچاله فرو می‌ریزد.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
گرد و غبار الماس. این اصطلاحی غیر رسمی برای کریستال‌های یخ کوچک است که در هوا تشکیل می‌شوند و به زمین می‌ریزند. به دلیل شکل هندسی این کریستال‌ها، می‌توانند نور خورشید یا ماه را به صورت منظم به چشم شما منعکس کنند و باعث شوند هاله‌های بزرگ و قوس‌های غیر معمول ظاهر شوند.
گاهی اوقات، نتیجه می‌تواند شبیه یک چشم غول پیکر باشد که به شما نگاه می‌کند. در تصویر گرفته شده در کوه‌های اوره جمهوری چک در هفته گذشته، ماه روشن که از میان هوای پر از مه یخی بالا می‌آمد، باعث شد بسیاری از این توهمات شگفت‌انگیز آسمانی به طور همزمان دیده شوند.
علاوه بر قوس‌های مماسی، هاله‌ها و دایره پارهلیک، ستون‌های نوری بالای چراغ‌های دوردست در سمت چپ دیده می‌شوند، در حالی که مشتری و مریخ درست در پایین هاله ۲۲ درجه‌ای قرار دارند.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
چه چیزی بین این‌ها مشترک است: یک مخروط، خز روباه و درخت کریسمس؟ جواب: همه آنها در صورت فلکی تکشاخ (Monoceros) قرار دارند.
این منطقه به عنوان یک ناحیه تشکیل ستاره شناخته می‌شود و با نام NGC 2264 ثبت شده است. این مجموعه پیچیده از گاز و غبار کیهانی حدود ۲۷۰۰ سال نوری دورتر است و شامل سحابی‌های قرمز رنگی است که با نور پرانرژی ستارههای تازه متولد شده تحریک می‌شوند و ابرهای تاریک غبار بین ستاره‌ای را در خود جای داده است.
تصویر نشان داده شده زاویه‌ای بزرگتر از یک ماه کامل را پوشش می‌دهد و در فاصله بیش از ۵۰ سال نوری را در بر می‌گیرد. شخصیت‌های کیهانی این تصویر شامل سحابی خز روباه است که در سمت چپ مرکز تصویر قرار دارد، ستاره متغیر روشن S تکشاخ که درست در سمت راست خز روباه دیده می‌شود و سحابی مخروط که در بالای تصویر قرار دارد.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
ماه دسامبر بود و آسمان مثل درخت کریسمس روشن شد. رنگ‌های سبز، آبی و بنفش شفق که به شکل درخت ظاهر شده بودند، به خاطر واکنش اکسیژن و نیتروژن در جو بالا با الکترون‌های ورودی بود.
برخوردها باعث شدند که الکترون‌های اتم‌ها و مولکول‌ها به حالت انرژی بالاتر بروند و وقتی به حالت عادی برمی‌گردند، نور مرئی منتشر کنند. این تصویر در دژوپی‌وگور، ایسلند در آخرین ماه سال ۲۰۲۳ گرفته شده است.
خورشید ما در حال حاضر در پُر انرژی‌ترین مرحله از چرخه ۱۱ ساله خود قرار دارد و احتمالاً تعداد بالای مناطق فعال و لکه‌های خورشیدی آن تا سال آینده ادامه خواهد داشت. البته، خورشید در طول این سال در نزدیکی حداکثر فعالیت خورشیدی بوده و گاهی اوقات فوران‌های آن منجر به شفق‌های قطبی فوق‌العاده‌ای شده است.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
ستاره‌ها تنها نیستند. در دیسک کهکشان راه شیری ما، حدود ۱۰ درصد از ماده‌ی قابل مشاهده به صورت گازی به نام محیط میان ستاره‌ای (ISM) است. این محیط یکنواخت نیست و حتی نزدیک به خورشید ما نیز تکه تکه است.
تشخیص محیط میان ستاره‌ای محلی به دلیل کم نوری و پراکندگی آن می‌تواند بسیار دشوار باشد. اما این گاز که عمدتاً از هیدروژن تشکیل شده، برخی رنگ‌های خاص را جذب می‌کند که می‌توان آنها را در نور نزدیک‌ترین ستاره‌ها تشخیص داد.
نقشه‌ای از محیط میان‌ستاره‌ای محلی در محدوده ۲۰ سال نوری، بر اساس مشاهدات و تشخیص ذرات از ماهواره‌ی کاوشگر مرز میان‌ستاره‌ای (IBEX) که به دور زمین می‌چرخد، در اینجا نشان داده شده است. این مشاهدات نشان می‌دهند که خورشید ما در حال حرکت در یک ابر میان‌ستاره‌ای محلی است، در حالی که این ابر از منطقه‌ی تشکیل ستاره‌ی انجمن عقرب - قنطورس به بیرون جریان دارد.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
خورشید در حرکت سالانه خود در واپسین روز پاییز، به پایین‌ترین نقطه افق جنوب شرقی می‌رسد که وقوع این پدیده نجومی باعث کوتاه شدن طول روز و افزایش طول شب می‌شود تا موجب ثبت طولانی‌ترین شب سال (یلدا) شود.
با آغاز فصل زمستان یا انقلاب زمستانی، خورشید بار دیگر به سوی شمال شرقی باز می‌گردد که وقوع این پدیده طبیعی موجب افزایش روشنایی روز و کاهش طول شب می‌شود.
چهار تاقی نیاسر کاشان به عنوان بنایی باستانی، آیینی، تقویمی و نجومی شناخته می‌شود که در صبح روزهای وقوع انقلاب تابستانی در ۱ تیر ماه و انقلاب زمستانی در ۱ دی ماه، خورشید به خوبی از میان ستون‌های این مکان تاریخی دیده می‌شود.
چهار تاقی نیاسر کاشان جزء کهن‌ترین نمونه‌های چهار تاقی باقیمانده در ایران و یکی از سالم‌ترین بنا‌های تقویمی است که قدمت آن به اواخر دوره اشکانی یا اوایل دوره ساسانی باز می‌گردد.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
یک سال در غروب‌ها، از آوریل ۲۰۲۳ تا مارس ۲۰۲۴، در این نماهای پانوراما در امتداد افق غربی دنبال می‌شود.
این توالی به خوبی برنامه ریزی شده، از تصاویری ساخته شده که نزدیک به روز ۲۱ هر ماه از همان مکان با دید به قاهره مصر ثبت شده‌اند. اما برای هر مکانی روی کره زمین، حد شمالی (سمت راست تصویر) و جنوبی سالانه غروب خورشید، روزهای انقلاب را نشان می‌دهد.
کلمه انقلاب در زبان لاتین به معنای "خورشید" و "ایستادن" است. در زمان انقلابین، به نظر می‌رسد که مسیر روزانه خورشید در آسمان متوقف شده و جهت خود را در سفر سالانه آسمانی‌اش معکوس می‌کند.
انقلاب زمستانی امسال (۲۱ دسامبر ۲۰۲۴) در ساعت ۰۹:۲۱ به وقت جهانی لحظه‌ای است که خورشید به جنوبی‌ترین میل خود می‌رسد. یعنی آغاز زمستان در نیمکره شمال و آغاز تابستان در نیمکره جنوبی.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
شب ۱۵ دسامبر، ماه کامل خیلی روشن بود. برخی افراد به این ماه "ماه سرد" یا "ماه شب طولانی" می‌گویند. این ماه کامل، نزدیک‌ترین ماه کامل به انقلاب زمستانی شمالی و آخرین ماه کامل سال ۲۰۲۴ بود.
در این تصویر، ماه کامل دسامبر در حال طلوع است. ترکیبی از نوردهی‌هایی که دامنه روشنایی قابل مشاهده برای چشم در شب زمستانی شمالی را ثبت می‌کند. همراه با یک هاله رنگارنگ و رد هواپیما، این ماه شب طولانی در آسمان سرد بالای قله‌های ناهموار و برفی دولومیت‌های ایتالیا می‌درخشد.
خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:
