ابرهای مرواریدی بر فراز سوئد

این چشم‌انداز آسمانی از شمال سوئد، با امواج رنگین و درخشان خود، منظره‌ای مسحورکننده را به نمایش می‌گذارد. این پدیده نادر که به" ابرهای مرواریدی" یا "ابرهای صدفی" شهرت دارد، در تاریخ ۱۲ ژانویه به تصویر کشیده شده است؛ زمانی که خورشید دقیقاً در زیر افق محلی قرار داشت.

ابرهای مرواریدی گونه‌ای از " ابرهای استراتوسفری قطبی" هستند که در دماهای بسیار سرد و در لایه پایینی استراتوسفر -که معمولاً فاقد ابر است- تشکیل می‌شوند. در این شرایط، کریستال‌های یخ در ارتفاعی بین ۱۵ تا ۲۵ کیلومتری از سطح زمین شکل می‌گیرند.

این ابرها حتی زمانی که خورشید مستقیماً قابل مشاهده نیست، همچنان در معرض نور خورشید قرار دارند و با پراکندگی نور، جلوه‌ای خیره‌کننده و رنگارنگ در آسمان ایجاد می‌کنند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

سحابی متغیر NGC2261

ابر میان‌ ستاره‌ای از غبار و گاز که در این تصویر تلسکوپی به ثبت رسیده است، طی دوره‌هایی به کوتاهی چند هفته به‌ طور محسوسی تغییر شکل می‌دهد!

این جرم که بیش از ۲۰۰ سال پیش کشف شد و با نام NGC2261 در فهرست اجرام ثبت گردید، دارای ستاره درخشانی به نام R تکشاخ (R Monocerotis) در نوک سحابی بادبزنی‌شکل خود است.

این سحابی که حدود یک سال نوری وسعت داشته و ۲۵۰۰ سال نوری از ما فاصله دارد، در اوایل قرن گذشته توسط ستاره‌شناس معروف "ادوین هابل" مورد مطالعه قرار گرفت. این ابر کیهانی اسرارآمیز امروزه بیشتر با نام "سحابی متغیر هابل" شناخته می‌شود.

اما چه چیزی باعث تغییرات این سحابی می‌شود؟ NGC2261 یک سحابی بازتابی غبارآلود است که از ستاره R تکشاخ گسترش می‌یابد.

توضیح اصلی برای این تغییرات بیان می‌کند توده‌های متراکمی از غبار که نزدیک به ستاره R تکشاخ عبور می‌کنند، سایه‌هایی متحرک بر روی ابرهای غباری در سحابی متغیر هابل ایجاد می‌کنند و باعث تغییر ظاهر آن می‌شوند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ابرهای هیدروژنی کهکشان M33

به نظر می‌رسد کهکشان مارپیچی باشکوه مسیه 33 (M33) بیش از حد معمول میزبان گاز هیدروژن درخشان باشد.

این کهکشان که یکی از اعضای برجسته گروه محلی کهکشان‌ها است، با نام کهکشان مثلث (Triangulum Galaxy) نیز شناخته می‌شود و تنها ۳ میلیون سال نوری از ما فاصله دارد.

در این تصویر دقیق از کهکشان، ناحیه‌ای به وسعت تقریباً ۶۰ هزار سال نوری از مرکز M33 نمایش داده شده است. این تصویر، ابرهای یونیزه‌ شده هیدروژن را که به رنگ سرخ درخشان دیده می‌شوند، به نمایش می‌گذارد.

مناطق غول‌پیکر HII در کهکشان M33، از بزرگ‌ترین زایشگاه‌های ستاره‌ای شناخته‌شده در کیهان هستند، مناطقی که در آن‌ها ستارگان بسیار پرجرم و کوتاه‌عمر متولد می‌شوند.

تابش شدید فرابنفش که از این ستارگان پرجرم و درخشان گسیل می‌شود، گاز هیدروژن اطراف را یونیزه کرده و در نهایت باعث ایجاد درخشش سرخ‌ رنگ مشخصه این مناطق می‌شود.

در این تصویر، داده‌های باند پهن با داده‌های باند باریک ترکیب شده‌اند که از طریق فیلتری ثبت شده‌اند که نور خطوط نشری قوی هیدروژن و اکسیژن مرئی را عبور می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

پوسته‌های غباری پیرامون WR 140 در تصویر وب

این حلقه‌ها که سرشار از غبار هستند، احتمالاً پوسته‌هایی سه‌ بعدی‌اند، اما چگونگی تشکیل آن‌ها همچنان موضوعی برای پژوهش‌های علمی است. با این‌ حال، محل شکل‌گیری آنها به‌ خوبی شناخته شده است: یک سامانه ستاره‌ای دوتایی که در فاصله حدود ۶,۰۰۰ سال نوری از ما و در راستای صورت‌فلکی ماکیان (Cygnus) قرار دارد.

این سامانه تحت سلطه یک ستاره وُلف-رایه به نام WR 140 است.
ستاره‌های وُلف-رایه از جرم و درخشندگی زیادی برخوردارند و به‌ خاطر بادهای ستاره‌ای شدید خود شناخته می‌شوند.

این ستارگان همچنین در ایجاد و پراکنده‌سازی عناصر سنگین مانند کربن که یکی از مواد اصلی تشکیل‌دهنده غبار بین‌ستاره‌ای است، نقش مهمی دارند.

ستاره دوم در این سامانه نیز بسیار پرجرم و درخشان است، اما به‌اندازه WR 140 فعال نیست. این دو ستاره عظیم در مداری کشیده به دور یکدیگر می‌گردند و هر هشت سال یکبار به یکدیگر نزدیک می‌شوند.

در نزدیک‌ترین فاصله، تابش پرتوهای ایکس از این سامانه افزایش می‌یابد و به نظر می‌رسد که در همین زمان مقدار بیشتری غبار به فضا پراکنده می‌شود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار G3 ATLAS بر فراز اروگوئه

دنباله‌دارها می‌توانند بسیار بزرگ باشند. زمانی که از خورشید دور هستند، اندازه دنباله‌دار معمولاً به هسته سخت آن که از یخ و سنگ تشکیل شده است اشاره دارد.

این هسته معمولاً چند کیلومتر قطر دارد که حتی از یک قمر کوچک هم کوچک‌تر است. اما زمانی که به خورشید نزدیک می‌شود، این هسته می‌تواند گرد و غبار و گاز منتشر کند و دمی باریک و طولانی به‌ وجود آورد که حتی از فاصله زمین تا خورشید هم بیشتر می‌شود.

در تصویر، دنباله‌دار C/2024 G3 (ATLAS) دمی از گرد و غبار بازتاب‌ دهنده نور خورشید و گاز درخشان دارد که چندین برابر اندازه ظاهری قرص کامل ماه است.

این دم در تصاویر دوربین‌هایی با نوردهی طولانی حتی بزرگ‌تر از آن چیزی که با چشم غیرمسلح دیده می‌شود، به نظر می‌رسد.

این تصویر، دنباله‌دار ATLAS را بر فراز دشتی در منطقه سن‌خوزه اروگوئه نشان می‌دهد که حدود یک هفته پیش ثبت شده.

پس از آنکه این دنباله‌دار در آسمان نیمکره جنوبی زمین به خوبی قابل مشاهده بود، اکنون با دور شدن از خورشید در حال کم‌ نورتر شدن است و دیدن دم آن به‌تدریج دشوارتر می‌شود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

پروین بر فراز هاف دام (Half Dome)

ستارگان معمولاً به‌ صورت گروهی ظاهر می‌شوند. معروف‌ترین خوشه ستاره‌ای در آسمان، #خوشه_پروین است؛ خوشه‌ای درخشان که با چشم غیر مسلح به‌ آسانی دیده می‌شود.

خوشه پروین تنها حدود ۴۵۰ سال نوری از ما فاصله دارد، حدود ۱۰۰ میلیون سال پیش شکل گرفته و احتمالاً تا حدود ۲۵۰ میلیون سال دیگر نیز باقی خواهد ماند.

خورشید ما نیز احتمالاً در یک خوشه ستاره‌ای متولد شده است اما با توجه به اینکه اکنون حدود ۴.۵ میلیارد سال از عمر آن می‌گذرد، همنشینان اولیه‌اش مدت‌ها پیش پراکنده شده‌اند.

در این تصویر، خوشه ستاره‌ای پروین بالای هاف دام (Half Dome) یک ساختار صخره‌ای مشهور در پارک ملی یوسمیتی در کالیفرنیای امریکا دیده می‌شود.

این عکس ترکیبی از ۲۸ عکس از پیش‌زمینه و ۱۷۴ عکس از پس‌زمینه ستاره‌ای است که همگی در یک شب در اکتبر ۲۰۱۹ از یک مکان و با یک دوربین گرفته شده‌اند. پس از محاسبه زمان همنشینی پروین و هاف دام، عکاس نجومی به‌ طور غیر منتظره‌ای از یک خاموشی برق بهره برد که آسمان پس‌زمینه را به‌شکلی غیر معمول تاریک کرده بود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دم‌های متعدد دنباله‌دار G3 ATLAS

چرا این دنباله‌دار این‌ قدر دم دارد؟ C/2024 G3 (ATLAS) در دو هفته گذشته چندین دم بلند و پیچیده پیدا کرده که از نیمکره جنوبی زمین قابل مشاهده است.

بسیاری از ناظران گزارش داده‌اند که این دنباله‌دار شگفت‌ انگیز را بدون هیچ وسیله اپتیکی درست بعد از غروب خورشید در افق غربی دیده‌اند.

حداقل شش دم مختلف در تصویر نشان داده شده که پنج روز پیش، از آسمان تاریک بالای رصدخانه پارانال در شیلی گرفته شده است. یکی از دلایل ممکن برای این دم‌های متعدد، گرد و غباری است که از هسته چرخان دنباله‌دار بیرون می‌آید.

فشار بیرونی باد‌های خورشیدی هم ممکن است نقشی داشته باشد. به نظر می‌رسد هسته بزرگ و یخ‌مانند دنباله‌دار ATLAS نزدیک‌ترین نقطه به خورشید را دو هفته پیش شکسته باشد.

متأسفانه، انتظار می‌رود دنباله‌دار ATLAS و دم‌هایش در هفته‌های آینده به‌ طور قابل‌ توجهی کم‌ نور شوند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

غبار ستاره‌ای در ابر مولکولی برساووش

ابرهای غبار ستاره‌ای در این چشم‌انداز عمیق آسمان، در طول ابر مولکولی برساووش که حدود ۸۵۰ سال نوری از ما فاصله دارد، شناورند.

سحابی‌های غبارآلود که نور ستارگان جوان درونشان را بازتاب می‌دهند، در میدان دیدی با عرض تقریباً ۴ درجه به وضوح دیده می‌شوند.

سحابی بازتابی NGC1333 با رنگ آبی خود، نزدیک به مرکز تصویر، برجسته است. نشانه‌هایی از تابش‌های قرمز متضاد که از اجرام هربیگ - هارو (Herbig-Haro) ناشی می‌شوند، در سراسر این گستره غبارآلود پراکنده‌اند.

 این تابش‌ها، جت‌ها و گازهای درخشان شوک‌دیده‌ای هستند که از ستارگان تازه شکل‌ گرفته منتشر می‌شوند.
اگر چه بسیاری از ستارگان در این ابر مولکولی در حال شکل‌گیری هستند، اما بیشتر آن‌ها به دلیل غبار فراگیر، در طول موج‌های مرئی قابل مشاهده نیستند.

محیط آشفته اطراف NGC1333 ممکن است شبیه به شرایطی باشد که خورشید ما بیش از ۴.۵ میلیارد سال پیش در آن شکل گرفت. در فاصله تخمینی ابر مولکولی برساووش، این منظره کیهانی حدود ۸۰ سال نوری را پوشش می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار G3 ATLAS: یک دنباله و یک تلسکوپ

دنباله‌دار C/2024 G3 ATLAS به‌ طور چشمگیری در آسمان زمین ظاهر شده است. این دنباله‌دار که از ابر دوردست اورت آمده است، در تاریخ ۱۳ ژانویه به نزدیک‌ترین نقطه خود به خورشید رسید.

در ۱۹ ژانویه این دنباله‌دار روشن از رصدخانه ESO پارانال در صحرای آتاکامای شیلی ثبت شد.

دنباله‌دار اطلس، با دنباله‌های غبار خیره‌ کننده‌ای که دارد، در غروب نیمکره جنوبی به‌ وضوح با چشم غیر مسلح قابل مشاهده بود.

در پیش‌ زمینه، یکی از تلسکوپ‌های کمکی معروف رصدخانه دیده می‌شود.

همچنان که این دنباله‌دار ناظران نیم‌کره جنوبی را شگفت‌زده می‌کند، کُمای روشن دنباله‌دار پراکنده شده و هسته یخی آن ظاهراً پس از نزدیک شدن به خورشید در حال فروپاشی است.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ان‌جی‌سی ۷۸۱۴: کهکشان سومبرروی کوچک

اگر تلسکوپت را به سمت صورت فلکی پگاسوس (اسب بالدار) بگیری، می‌توانی این گستره کیهانی از ستاره‌های راه شیری و کهکشان‌های دوردست را پیدا کنی.

کهکشان ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ در مرکز میدان دیدی قرار دارد که تقریباً با یک ماه کامل پوشانده می‌شود. گاهی به ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ سومبرروی کوچک می‌گویند چون شبیه به کهکشان سومبررو (M104) است که روشن‌تر و معروف‌تر است.

هر دو کهکشان سومبررو و سومبرروی کوچک، کهکشان‌های مارپیچی هستند که از لبه دیده می‌شوند و هر دو هاله‌های گسترده و برآمدگی‌های مرکزی دارند که توسط یک دیسک نازک با خطوط غبار نازک‌تر در سایه قطع شده‌اند.

در واقع ان‌جی‌سی ۷۸۱۴ حدود ۴۰ میلیون سال نوری دورتر است و حدود ۶۰,۰۰۰ سال نوری عرض دارد. این مهم، سومبرروی کوچک را از نظر اندازه فیزیکی تقریباً به اندازه همتای معروف‌ترش می‌سازد که فقط به دلیل دورتر بودن، کوچکتر و کم‌نورتر به نظر می‌رسد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

سحابی آمریکای شمالی

سحابی آمریکای شمالی در آسمان می‌تواند کاری را انجام دهد که قاره آمریکای شمالی روی زمین نمی‌تواند یعنی ستاره‌ها را شکل دهد.

به طور خاص در مقایسه با قاره‌ای که روی زمین محدود شده، بخش روشن که به عنوان ساحل شرقی دیده می‌شود، در واقع یک منطقه پر از گاز، غبار و ستاره‌های تازه شکل‌ گرفته است که به دیوار ماکیان معروف است.

تصویر نشان می‌دهد که این دیوار ستاره‌ساز توسط ستاره‌های جوان و درخشان روشن شده و تا حدی توسط غبار تاریکی که خودشان ایجاد کرده‌اند، پنهان شده است.

بخشی از سحابی آمریکای شمالی (NGC 7000) که نشان داده شده، حدود ۵۰ سال نوری گستردگی دارد و در حدود ۱۵۰۰ سال نوری دورتر در سمت صورت فلکی ماکیان (قو) قرار دارد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار اطلس بر فراز برازیلیا

اون تو آسمون چیه؟ بالای شهر، بالای ابرها، دوردست: یه دنباله‌داره!!

در تصویر بالا، دنباله‌ی چشمگیر دنباله‌دار C/2024 G3 (اطلس) از برازیلیا، برزیل چهار روز پیش ثبت شده است. هفته گذشته این دنباله‌دارِ در حال تغییر، به دور خورشید چرخید و خیلی به مدار سیاره عطارد نزدیک شد، به حدی که در ابتدا نگرانی‌هایی وجود داشت که ممکنه تکه‌ تکه بشه.

شواهد نشون میده که واقعاً این اتفاق افتاده. در یک نقطه نزدیک به حضیض مداری، دنباله‌دار اطلس آنقدر روشن بود که حتی گزارش‌هایی از دیده شدنش در روز و در نزدیکی خورشید توسط رصدگران حرفه‌ای وجود داشت.

 در چند روز گذشته، دنباله‌دار اطلس دنباله بلندی پیدا کرده بود به نحوی که بعد از غروب خورشید و با چشم غیر مسلح نیز تا حدی قابل مشاهده بود به‌ ویژه در نیمکره جنوبی زمین.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

دنباله‌دار ATLAS دور خورشید می‌چرخد

چرا دنباله‌های دنباله‌دار ATLAS اینقدر رنگارنگ هستند؟ هفته گذشته دنباله‌دار C/2024 G3 (ATLAS) به نزدیک‌ترین فاصله‌اش از خورشید رسید - خیلی نزدیک‌تر از مدار عطارد - و به‌ طور چشمگیری روشن شد.

متأسفانه دنباله‌دار آنقدر نزدیک به خورشید بود که دیدنش برای انسان‌ها خیلی سخت بود. اما فضاپیمای SOHO ناسا آن را دید. تصویر نشان داده شده، تصویری از دنباله‌دار ATLAS است که توسط SOHO (LASCO C3) گرفته شده و ترکیبی از چند فیلتر رنگی مختلف است.

از بین چند دنباله قابل مشاهده، دنباله‌های سفید مرکزی احتمالاً از گرد و غبار تشکیل شده‌اند و فقط نور خورشید را منعکس می‌کنند. دنباله‌های قرمز، آبی و سبز احتمالاً دنباله‌های یونی هستند که رنگشان توسط نور گازهای خاصی که از دنباله‌دار خارج شده و توسط خورشید انرژی گرفته‌اند، تعیین می‌شود.

در حال حاضر، دنباله‌دار ATLAS دنباله‌های بلندی در آسمان‌های جنوبی نشان می‌دهد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

فرود تایتان؛ فرود هویگنس

اگر بخواهیم روی تایتان قمر زحل فرود بیاییم، چه شکلی خواهد بود؟
کاوشگر هویگنس متعلق به آژانس فضایی اروپا در سال ۲۰۰۵ روی این قمر ابری منظومه شمسی فرود آمد و یک ویدیوی تایم‌ لپس از تصاویر فرودش ساخته شد.

هویگنس بعد از اینکه فضاپیمای رباتیک کاسینی به مدار زحل رسید، از آن جدا شد و به سمت تایتان حرکت کرد. دو ساعت پس از رسیدن، هویگنس به درون سطح تایتان سقوط کرد و فقط جو غلیظ و مه‌ آلود این قمر را ضبط کرد.

این کاوشگر که اندازه‌اش به اندازه یک لاستیک کامیون بود، به زودی چتری را برای کاهش سرعت فرودش باز کرده، از میان ابرهای ضخیم عبور کرد و شروع به ارسال تصاویری از سطح عجیب و ناشناخته‌ای کرد که تا آن زمان در نور مرئی دیده نشده بود.

هویگنس در یک دریای خشک فرود آمد و به مدت ۹۰ دقیقه دوام آورد و تصاویر منحصر به فردی از یک دشت عجیب با خاک شنی تیره به ثبت رساند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ماه کامل، مریخ کامل

در ۱۳ ژانویه، ماه کامل و مریخ کامل نزدیک به هم بودند، هر دو درخشان و در آسمان زمین مقابل خورشید قرار داشتند.

در واقع مریخ از دید برخی مناطق در آمریکای شمالی و شمال غرب آفریقا، پشت ماه پنهان شد. این تصویر ترکیبی از ریچموند، ویرجینیای آمریکا، دنباله‌ای از این پدیده را قبل، حین و بعد از این نمایش آسمانی دنبال می‌کند.

این سری زمانی تلسکوپی، از تصاویری ساخته شده که هر دو دقیقه یک بار گرفته شده‌اند. در حالی که ماه در طول این رویداد ردیابی می‌شد. به همین دلیل، مسیر مریخ به نظر می‌رسد خمیده است، که به خاطر تفاوت جزئی در سرعت حرکت ظاهری ماه است.

اختفای بعدی مریخ و ماه در ۹ فوریه خواهد بود، زمانی که ماه در حالت تربیع افزایشی است. البته این اختفا تنها از بخش‌هایی از سطح زمین مانند بخش‌هایی از روسیه، چین، شرق کانادا و گرینلند قابل مشاهده است.

 

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

باقیمانده ابرنواختر کاسیوپیا A

ستارگان پرجرم در کهکشان راه شیری زندگی خارق‌العاده‌ای دارند. این ستارگان از ابرهای عظیم کیهانی فرو می‌ریزند و کوره‌های هسته‌ای آن‌ها روشن می‌شود و عناصر سنگین را در هسته‌هایشان تولید می‌کنند.

تنها پس از چند میلیون سال برای پرجرم‌ترین ستارگان، مواد غنی‌ شده به فضای میان‌ ستاره‌ای پرتاب می‌شود و امکان آغاز شکل‌گیری ستارگان جدید فراهم می‌شود.

ابر باقی‌ مانده‌ای که با نام "کاسیویپا A" شناخته می‌شود، نمونه‌ای از این مرحله پایانی چرخه زندگی ستارگان است. نور ناشی از انفجار ابرنواختری که این باقی‌مانده را ایجاد کرد، برای نخستین بار حدود ۳۵۰ سال پیش در آسمان زمین دیده شد، هر چند رسیدن این نور به ما ۱۱ هزار سال زمان برد.

این تصویر دقیق که توسط تلسکوپ فضایی جیمز وب ثبت شده، گره‌های داغ باقیمانده از ابرنواختر را نشان می‌دهد. پوسته بیرونی سفید رنگ و دودی‌ شکل موج انفجار در حال گسترش، حدود ۲۰ سال نوری وسعت دارد.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

کهکشان مارپیچی جنوبی M83

کهکشان زیبا و درخشان M83 حدود دوازده میلیون سال نوری دورتر در از ما، در صورت فلکی هیدرا (مار آبی) قرار دارد.

بازوهای مارپیچی برجسته‌ای که توسط خطوط تیره غبار و خوشه‌های ستاره‌ای آبی مشخص شده‌اند، به این کهکشان نام محبوبش، "چرخ‌باد جنوبی" را داده‌اند. با این حال، مناطق قرمز رنگ تشکیل ستاره که در بازوهای مارپیچی این چرخ‌باد کیهانی دیده می‌شوند، نام مستعار دیگری به آن داده‌اند: "کهکشان هزار یاقوت".

کهکشان M83 با قطری تنها در حدود ۴۰ هزار سال نوری، که از راه شیری کوچکتر است، عضوی از گروهی از کهکشان‌هاست که کهکشان فعال قنطورس A را نیز شامل می‌شود.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ماه گرگ، مریخ را در بر می‌گیرد

آیا ماه تا به حال مریخ را در بر گرفته است؟ بله اما فقط به این معنا که جلوی آن حرکت می‌کند که این اتفاق به ندرت رخ می‌دهد. این اتفاق دیروز افتاد.

همان‌ طور که از برخی نقاط در آمریکای شمالی و غرب آفریقا دیده شد. این اختفا به این دلیل قابل توجه بود که ماه به طور کامل روشن بود و اصطلاحا به آن ماه گرگ می‌گویند و مریخ هم نزدیک به بزرگ‌ترین و درخشان‌ترین حالت خود بود چون به "مقابله"می‌رفت (یعنی در نزدیک‌ترین فاصله‌اش تا زمین).

این دربرگیری که اصطلاحا "اختفا" نامیده می‌شود معمولاً حدود یک ساعت طول می‌کشد. عکس بالا، از نزدیکی شیکاگو، ایلینوی گرفته شده است. ماه ما گاهی اوقات از مقابل سیارات منظومه شمسی حرکت می‌کند.

خبرهای بیشتر را در شبکه‌های اجتماعی بخوانید:

تلگرام

اینستاگرام

ستاره شمالی و غبار اطراف

چرا ستاره قطبی به عنوان ستاره شمالی شناخته می‌شود؟

اولاً، ستاره قطبی نزدیک‌ترین ستاره درخشان به محور چرخش شمالی زمین است. به همین دلیل، با چرخش زمین، به نظر می‌رسد که ستارگان در آسمان به دور ستاره قطبی می‌چرخند، اما خود ستاره قطبی همیشه در همان جهت شمالی باقی می‌ماند و آن را به ستاره شمالی تبدیل می‌کند.

از آنجا که هیچ ستاره درخشانی نزدیک به محور چرخش جنوبی زمین نیست، در حال حاضر ستاره جنوبی . . . (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

دنباله‌دار اطلس قبل از طلوع آفتاب

دنباله‌دار اطلس الان خیلی روشنه ولی خیلی هم به خورشید نزدیکه. بیرون از نور خورشید، دنباله‌دار C/2024 G3 (اطلس) یکی از دیدنی‌ترین دنباله‌دارهای سال‌های اخیر می‌شد که تقریباً به اندازه دنباله‌دار Tsuchinshan-ATLAS در اکتبر نور خورشید رو به زمین منعکس می‌کرد و حتی با سیاره زهره هم رقابت می‌کرد.

اما این گلوله بزرگ برفی الان اونقدر به خورشید نزدیکه که . . . (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

میماس ماه کوچک با یک دهانه بزرگ

هر چیزی که به میماس برخورد کرده، نزدیک بود آن را نابود کند. آنچه باقی مانده یکی از بزرگ‌ترین دهانه‌های برخوردی روی یکی از کوچک‌ترین ماه‌های گرد زحل است.

تحلیل‌ها نشان می‌دهد که اگر برخورد کمی بزرگ‌تر بود، میماس به‌طور کامل نابود می‌شد. دهانه بزرگ که به نام هرشل (کاشف میماس در سال ۱۷۸۹) نامگذاری شده، حدود ۱۳۰ کیلومتر وسعت دارد و در اینجا به نمایش گذاشته شده است.

جرم کم میماس باعث ایجاد . . . (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

آسمانی پر از سیاره‌ها در شامگاه

در این منظره آسمانی اوایل شب، فقط سیاره گریزپای عُطارِد از رژه سیاره‌های منظومه شمسی غایب است!

بهرام (مریخ) درخشان در سمت چپ و تقریباً مقابل خورشید قرار دارد. سیاره‌های قابل مشاهده با چشم غیرمسلح یعنی برجیس (مشتری)، کیوان (زحل) و ناهید (زهره) نیز دیده می‌شوند و موقعیت اورانوس و نپتون که خیلی کم‌ نور هستند، نزدیک به مسیر دایره‌البروج مشخص شده است.

در سمت راست و نزدیک . . . (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

ستاره‌های جوان، سحابی‌های تاریک

در صورت فلکی گاو، منطقه‌ای وجود دارد که این سحابی‌های تاریک و غبارآلود را در خود جای داده است. در این صحنه، ستاره‌هایی در سیستم‌های چند ستاره‌ای در حال شکل‌گیری هستند که در ابر مولکولی گاو، حدود ۴۵۰ سال نوری دورتر، قرار دارند.

این ستاره‌های جوان که هنوز در دوران نوجوانی خود به سر می‌برند، درخشش متغیری دارند و در مراحل ...

(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

کهکشان‌های عجیب آرپ ۲۷۳

ستاره‌های رنگارنگ در پیش‌ زمینه‌ی این تصویر با یک تلسکوپ کوچک از روی زمین گرفته شده‌اند. این ستاره‌ها در کهکشان راه شیری خودمان قرار دارند.

 اما دو کهکشان چشم‌گیر در تصویر، خیلی دورتر از راه شیری و در فاصله‌ای بیش از ۳۰۰ میلیون سال نوری قرار دارند. ظاهر پیچیده و تغییر شکل یافته این کهکشان‌ها به دلیل جزر و مدهای گرانشی متقابل است که در نتیجه برخورد نزدیک این دو کهکشان به وجود آمده است.

این کهکشان‌ها به عنوان آرپ ۲۷۳ (و همچنین UGC1810) فهرست شده‌اند و 

(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

باقیمانده‌های ابرنواختر بزرگ و کوچک

بعد از انفجار یک ستاره چه اتفاقی می‌افتد؟ یک توپ آتشین بزرگ از گاز داغ به همه جهات پرتاب می‌شود. وقتی این گاز به محیط میان ستاره‌ای موجود برخورد می‌کند، آنقدر گرم می‌شود که می‌درخشد. 

در تصویر ارائه شده، دو باقیمانده مختلف از ابرنواخترها (SNRs) دیده می‌شوند که در رصدخانه اوکایمدن در مراکش گرفته شده است.

سحابی آبی‌ رنگ که شبیه توپ فوتبال است و در

(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

شفق قطبی و قوس SAR در سال نو

سال جدیدی آغاز شده بود و آسمان نیز دو برابر سرخ رنگ شده بود. آغاز سال نو میلادی به این معناست که زمین بار دیگر به جایگاه معمول خود در مدارش در تاریخ ۱ ژانویه بازگشته است؛ مکانی که چند روز پیش از نزدیک‌ترین فاصله‌اش با خورشید قرار دارد.

اولین تابش قرمز آسمان در سمت چپ، شفق قطبی قرمزی بود که با پرتوهای عمودی خودنمایی می‌کرد. این شفق ناشی از انفجار خورشیدی بود که ذرات باردار را به جو زمین فرستاده بود.

دومین تابش قرمز که (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

کهکشان‌های مارپیچی در حال برخورد از دید تلسکوپ‌های وب و هابل

میلیاردها سال دیگر، تنها یکی از این دو کهکشان باقی خواهد ماند. تا آن زمان، کهکشان‌های مارپیچی NGC2207 و IC 2163 به‌ آرامی یکدیگر را تخریب خواهند کرد. این فرایند، باعث ایجاد جزر و مدهای ماده، فوران‌های شکل‌گیری ستاره‌ای و جریان‌هایی از ستارگان پراکنده خواهد شد.

تصویری که مشاهده می‌کنید، یک ترکیب از (جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

به حضیض خورشیدی خوش آمدید

مدار زمین به دور خورشید دایره‌ای نیست، بلکه بیضی‌شکل است. نقطه‌ای از مدار بیضوی زمین که در آن، سیاره ما در نزدیک‌ترین فاصله به خورشید قرار دارد، #حضیض_خورشیدی نامیده می‌شود.

امسال، حضیض خورشیدی در تاریخ ۴ ژانویه ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۲۸ به وقت جهانی رخ می‌دهد. در این زمان، فاصله زمین از خورشید حدود ۱۴۷ میلیون کیلومتر است.

برای مقایسه، در نقطه اوج خورشیدی که

(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

گرفت‌های جفتی

خورشیدگرفتگی‌ها و ماه‌گرفتگی‌ها معمولاً به صورت جفت رخ می‌دهند. 

دو بار در سال، در یک دوره به نام فصل گرفت که حدود ۳۴ روز طول می‌کشد، خورشید، ماه و زمین تقریباً در یک خط قرار می‌گیرند. در این زمان، فازهای کامل (بدر) و نو (محاق) ماه که با فاصله‌ای کمی بیش از ۱۴ روز از یکدیگر قرار دارند، یک ماه‌گرفتگی و یک خورشیدگرفتگی ایجاد می‌کنند.

با این حال به ندرت اتفاق می‌افتد که در یک فصل گرفت، هم در زمان ماه نو و هم در زمان ماه بدر، این هم‌خطی به اندازه کافی نزدیک هم باشد.

در واقع فصل گرفت آخر سال ۲۰۲۴ این جفت گرفت را

(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)

آنالمای خورشیدی ۲۰۲۴

این مجموعه تصاویر که در طول سال ۲۰۲۴ ثبت شده‌اند، الگویی از جا به‌ جایی‌های فصلی خورشید در آسمان زمین را نشان می‌دهد.

این الگو که به آن «آنالما» گفته می‌شود، به شکل یک منحنی شبه عدد 8 نمایان است و تنها در روزهای آفتابی و رأس ساعت ۱ بعدازظهر به وقت محلی در قیصریه ترکیه ثبت شده است.جایگاه خورشید در تاریخ‌های انقلاب تابستانی و زمستانی ۲۰۲۴ در بالاترین و پایین‌ترین 

(جهت مطالعه ادامه مطلب بر روی فلش زرد رنگ کلیک کنید)