ادبیات غنی پارسی لبریز از اشعار عارفانه و عاشقانهای است که، علاوه بر اینکه قلب را وسیع و روح را لطیف میسازد، هر دو را جلا میدهد تا زنگار از وجودمان بزدایند. در این میان، اشعار شیرین #سعدی که همهی ما کم و بیش با آن آشنا هستیم جایگاه سترگ و انکار ناپذیری در ادبیات کشورمان دارد. همزمان با یکم اردیبهشت ماه، روز بزرگداشت شیخ اجل سعدی شیرازی، تلاش خواهیم با گذری اجمالی بر یکی از زیباترین اشعار این شاعر پارسی گو، به صورت خلاصهوار به ارتباط بین #ادبیات و #نجوم بپردازیم. در همین راستا و در ادامهی این یادداشت، ضمن آشنایی با یکی از مشهورترین ستارگان آسمان شب، با بررسی یک نمونه خواهیم دید استاد سخن چگونه به زیبایی از این واژه در شعر خود استفاده کرده است. آنچنان که میخوانیم:
از در درآمدی و من از خود به در شدم
گفتی کز این جهان به جهان دگر شدم
گوشم به راه تا که خبر میدهد ز دوست
صاحب خبر بیامد و من بیخبر شدم
چون شبنم اوفتاده بُدم پیش آفتاب
مهرم به جان رسید و به عیوق بر شدم
گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق
ساکن شود بدیدم و مشتاقتر شدم
ستاره درخشان و زرد رنگ "عیوق" که در زبان پارسی به آن "سروش" و "بُزبان" و در زبان لاتین "Capella" میگویند، یکی از مشهورترین ستارگان آسمان و پرنورین ستاره پیکر آسمانی ارابه ران (Auriga) است. این ستاره که به عنوان
